آداب و رسوم مردم ایلام در ماه رمضان
گردشگری › فرهنگ و تمدن
- 98/03/03
ایلامیان از دیرباز ماه رمضان را گرامی می‌داشتند و با آدابی ساده سعی می‌کردند فیض آن را با همسایگان و آشنایان خود به اشتراک بگذارند.در این مطلب درباره آداب و رسوم مردم ایلام در ماه رمضان می باشد.پخت غذاهای محلی و افطاری دادن
یکی از آداب و رسوم ماه مبارک رمضان در استان ایلام ، پخت «حلیم»، «آش»، «بژی برساق»، «کله کنجی»، «شله زرد»، «آش گندم »و «شیره خرما» با روغن محلی است و مردم در این ماه مبارک سفره‌های افطاری خود را با این غذاها در کنار دیگر غذاهای ساده رنگین می‌کنند و به دوستان و آشنایان افطاری می‌دهند. افطاری دادن به دوستان و اقوام نزدیک در استان ایلام یکی از رسوم کهن مردم است که همه ساله در ماه مبارک رمضان انجام میشود در این سنت حسنه میزبان تلاش می‌کند با هر آنچه که در توان دارد از روزه داران ماه مبارک رمضان پذیرایی کند.
کاسه همساده
از مهم‌ترین و برجسته ترین سنتی که ایلامی‌ها به آن‌ها پایبند هستند میشود به «کاسه همساده» اشاره کرد، رسمی که در آن پیش از اذان مغرب مردم گل غذای افطاری‌شان را برای همسایه‌ای که توان مالی کمتری دارد، می‌برند.
سرشیم و پاشیم
در ایلام افطار به «سرشیم» و غذای سحر به «پاشیم» یا «سحوره خور» معروف است و مردم قصد دارند حتی‌المقدور افطار را که شامل شیرینی‌ها و حلوای محلی است دسته‌جمعی تناول کنند و برای این کارگاه نانی بسیار نازک به نام «شله‌کینه» پخته که در شیره خرما یا عسل و روغن و کره محلی خیس می‌دهند و با آن افطار می‌کنند.
ساج علی یادی از بخشش های مولای متقیان
در ایلام رسم است که در شب‌های قدر و احیا برای تازه درگذشتگان خروس قربانی می‌کنند و به همراه پلو برای نیازمندان می‌فرستند و طبقی که این غذا بر روی آن قرار داده میشود به "ساج علی" معروف است که به بخشش‌های مولای متقیان علی (ع) در شب‌های گهربار قدر اشاره دارد.
خروس خوان
پیش‌ترها در شهرها و هم‌اکنون در برخی مناطق روستایی و عشایری مردم با طنین سه‌گانه «خروس خوان اول» سه ساعت به اذان مانده معمولاً برای مهیا کردن غذای سحر برمی‌خیزند و در «خروس خوان دوم» که فقط یک ساعت به اذان صبح مانده است، اهل خانه و همسایه‌ها را بیدار می‌کنند تا سحری تناول کنند و با «خروس‌خوان سوم» به پیشواز اذان صبح رفته و از خوردن امتناع می‌کنند.
بستن سنگ به شکم در حین کار
در استان ایلام رسم است که در ایام رمضان به علت فصل درو و برداشت محصول با زبان روزه کار را رها نمی‌کنند و معتقدند که کار کردن در ماه مبارک رمضان عبادت است و برای اینکه متوجه گرسنگی نشوند و احساس گرسنگی آنان را از کار کردن باز ندارد قلوه سنگی در لچگی (چفیه) گذاشته و آن را محکم به کمر می‌‌بستند تا به علت فشار سنگ به شکم احساس گرسنگی زیاد نشود و از کار باز نمانند.
