افسردگی در نوجوانان و راه مقابله با آن
پزشکی و سلامت › روانشناسی
- 97/09/05
اگر در نوجوانی سه نشانه از نشانه‌های زیر، حداقل برای دو هفته مشاهده شد، احتمال ابتلا به افسردگی در وی وجود دارد.فعالیت زیادی یا کسلی و بی انرژی بودن
احساس گناه
خود کم بینی
مشکلات خواب یا تغذیه
انزوا طلبی و گوشه گیری
خستگی بیش از اندازه دایمی
پرخاشگری و بد اخلاقی
غمگینی و گریه کردن
افت تحصیلی جدی
اشتغال ذهنی بیش از حد پیرامون مرگ
توجه داشته باشید در هر شرایطی در کنار نوجوان خود باشید و هم دل و هم زبان و بطور کلی دوست و رفیق وی، اما از مداخله زیاد در کارهایش بپرهیزید. او دیگر کودک نیست که مطیع بی چون و چرای شما باشد.
حمایت بیش از حد از نوجوان و ارایه راهنمایی‌های مو به مو به وی باعث می‌شود نوجوان فکر کند که والدینش به او اعتماد ندارند.
برای هدایت و کمک وی از تقویت مثبت استفاده کنید. تنبیه، حس بی ارزشی و بی اعتمادی در نوجوان ایجاد می‌کند.
نوجوانان افسرده به لحاظ روحی دچار حساسیت‌های خاصی می‌شوند که احتمال اقدام به خودکشی را در آنها افزایش می‌دهد.
اگر نوجوانی دچار احساس تنهایی و ناامیدی نسبت به خود و دیگران یا ناامیدی نسبت به آینده شد، تهدید به کشتن خود کرد یا اینکه در این ارتباط صحبتی کرد، یا مثلا با تنظیم وصیت نامه یا بخشیدن دارایی‌هایش، یا کارهایی از این دست، برای مرگ اعلام آمادگی کرد، اینها می‌توانند علایم هشدار دهنده‌ای باشند که برای این نوجوان امکان اقدام به خودکشی وجود دارد.
روش های کمک به نوجوان افسرده
مشاوره با متخصصین علم روانشناسی، قطعا بهترین روش برای کمک به نوجوانانی است که به افسردگی مبتلا هستند اما این اقدام، چیزی از بار مسئولیت و وظیفه والدین کم نمی‌کند.
شما والدین باید به مسایل نوجوانان اهمیت بدهید و آن را جدی بگیرید. تمرین کنید که به موضوعات از دریچه نگاه نوجوان‌تان نگاه کنید. هرگز سعی نکنید به نوجوان خود القا کنید که "اتفاقی نیفتاده، چیزی نشده، این که مشکلی نیست و..." با رفتار خود نشان دهید که وی و مشکلات‌اش برای شما مهم هستند و با تمام وجود می‌خواهید که او را درک کنید.
همیشه برای شنیدن درد دل‌های نوجوان خود به اندازه کافی وقت اختصاص دهید و با تمام وجود و داوطلبانه شنونده صحبت ها و تعریف های او باشید. نیازی نیست این ارتباط حتما دو طرفه باشد و شما برای سخنان او پاسخ و دلیل و راهنمایی داشته باشید. بدانید که گاهی اوقات شما فقط باید بشنوید و او باید مجال کافی برای حرف زدن داشته باشد.
در بین اقوام و دوستان،افراد معتمدی را داشته باشید و نوجوان خود را تشویق کنید با این افراد هم ارتباط بگیرد و صحبت کند.
از دوری کردن‌های نوجوان خود دلسرد نشوید. هر چه او از شما دوری کرد شما سعی کنید همیشه در کنارش باشید و او را در کارهای خود مشارکت دهید.
به جای اینکه وی را کلامی دعوت به شاد بودن و سرزندگی کنید، فضا را برای شادی وی مهیا کنید.
همیشه آماده کمک به وی باشید و با هوشیاری تمام قبل از اینکه دیر شود به وی پیشنهاد کمک بدهید.
در تمام این کارها یک اصل مهم را همواره مد نظر داشته باشید که در برخورد و ارتباط با نوجوان خود صبور و شکیبا باشید و او را با تمام شرایطی که دارد، بپذیرید.
