قربانیان اسید پاشی در هند با شهامت در صحنه مد و فشن
مجله › سایر
- 98/02/10این زنان که از سوی همسر یا اعضای خانواده خود به صورتشان اسید پاشیده شده است، با پوشیدن لباسهای رنگارنگ هندی در تانه واقع در حومه بمبئی به روی صحنه رفتند تا روز زن را گرامی بدارند و در مورد معضل اسدپاشی در جامعه اطلاع رسانی کنند.
سالانه بیش از ۱۵۰۰ مورد اسیدپاشی در جهان ثبت میشود. گمان میرود از این تعداد حدود ۱۰۰۰ مورد آن در هند اتفاق میافتد. در بسیاری از موارد حوادث اسیدپاشی ثبت نمیشوند.
بیشتر قربانیان اسیدپاشی زنان هستند و اغلب از سوی نزدیکان یا فردی که به اصطلاح عاشق آنان است، مورد حمله قرار میگیرند.
موارد اسیدپاشی در کشورهای با شاخص توسعه اقتصادی و اجتماعی پایین و شکاف جنسیتی بالاتر، بیشتر است، در کشوهای توسعه یافته نیز اخیرا اسیدپاشی با انگیزههایی چون مهاجرستیزی دیده میشود و مثال آن نیز بریتانیا است.
پدیده اسید پاشی به نیمه قرن ۱۸ میلادی بارزمیگردد؛ زمانی که مردم بریتانیا و برخی دیگر کشورهای اروپای غربی و ایالات متحده آمریکا شروع به استفاده از اسید سولفوریک که در آن زمان ویتریول خوانده میشد، برای انتقام یا آسیبزدن به یکدیگر، کردند.
گرچه تاریخچه تولید اسید به دوران باستان باز میگردد، اما از قرن ۱۸ میلادی مواد اسیدی به صورت گسترده و برای مصارف صنعتی در کارخانهها تولید شدند.
اسیدپاشی در کشورهای غربی با افزایش دانش عمومی و بهبود وضعیت اقتصادی جوامع کاهش چشمگیری یافت، اما این مساله با آغاز قرن بیستم میلادی در کشورهای در حال توسعه تبدیل به یک معضل اجتماعی بزرگ شد. گرچه به نظر میرسد این معضل به بریتانیا بازگشته است تا جایی که برخی لندن را پایتخت اسیدپاشی جهان میدانند.
کشورهای آسیای و آفریقایی از جمله هند، بنگلادش، نپال، کامبوج، ویتنام، پاکستان، کنیا و آفریقای جنوبی بالاترین میزان اسیدپاشی را در جهان دارند.
در ایران، این معضل اجتماعی در دهههای گذشته قربانیان بسیاری گرفته است. همچون باقی کشورها اغلب قربانیان این حادثه زنانی بودند که از سوی نزدیکان خود مورد حمله قرار میگرفتند.
اما مساله اسیدپاشی در ایران تنها به انتقام شخصی محدود نشد. در مهرماه ۱۳۹۳، اسیدپاشی به صورت زنجیرهای علیه زنان در اصفهان صورت گرفت. در این اسیدپاشیها ۴ زن جوان مورد حمله قرار گرفتند و یکی از آنان جان باخت. در برخی گزارشها تعداد قربانیان این حادثه در اصفهان ۱۵ نفر اعلام شد.
عاملان این حادثه هرگز دستگیر و محاکمه نشدند. وجه مهم این حوادث زنجیرهای ایجاد رعب و وحشت در میان مردم بود، عملی که میتواند حادثهای تروریستی قلمداد شود.