تاثیر احترام گذاشتن به کودکان
سبک زندگی › فرزندان
- 97/10/30
انسان‌ها ذاتاً علاقه‌مندند که دیگران به آنها احترام بگذارند و این مسئله شامل همۀ طبقات، از بزرگسال تا خردسال می‌شود.به كودكان احترام بگذاريد آن ها هم سرمایه‌های عظیم و ارزندۀ جامعه‌اند، و هم از این قاعده مستثنا نیستند. به‌خصوص اگر این اکرام و اظهار محبت به آنها در مقابل دیگران باشد.احترام به دیگران، یکی از عوامل مهم در جذب و اطاعت آنهاست و این احترام دربارۀ کودکان بیشتر صادق است. اگر پدر و مادری به فرزند خود احترام بگذارند، در تربیت او موفق‌ترند. چون کودکان در این صورت بهتر به سخنان و نصایح والدین خود گوش می‌دهند؛ اگر به شخصیت آنها بی‌احترامی یا توهین شود، این رفتار دشمنی و کینۀ آنها را به همراه خواهد داشت.اکرام کردن همان رفتاری است که به موجب آن احساس بزرگ و محترم بودن در فرد پدید می‌آید و در او باور خوبی نسبت به خودش ایجاد می‌شود و محصولات شیرینی چون عزت و اعتماد به نفس به بار می‌آورد.
اگر می‌خواهید فرزند خود را بسيار متشخص و با اعتماد به نفس بار بياوريد به كودكتان احترام بگذاريد.به‌طور مثال وقتی وارد خانه می‌شوید همان‌گونه که با همسرتان سلام و احوالپرسی می‌کنید با کودک‌تان هم احوالپرسی کنید. وقتی نام او را صدا می‌زنید اسمش را کامل و محترمانه صدا بزنید.حتی وقتی که قصد تنبیه یا دعوا کردن او را دارید از هر گونه اقدامی که موجب تحقیر و خجالت کشیدن او شود خودداری کنید. تنبیه بدنی به شدت موجب تحقیر انسان می‌شود و مانع از احترام گذاشتن به فرد یا کودک است .در اغلب موارد آنچه موجب گریه کودک می‌شود درد حاصل از تنبیه نیست بلکه درد حاصل از حقارت است. بنابراين هرگز رفتاري از خود بروز ندهيد كه موجب تحقير او شود.
فرزندان والدینی که به کودک خود احترام می‌گذارند، اعتماد به نفس بیشتری دارند. بنابراين هرگز كودك خود را با ديگران مقايسه نكنيد. هميشه سعي كنيد فرزندان خود را همان‌گونه كه هستند، يعني با نقاط قوت و ضعفي كه دارند، بپذيريد. همواره آنان را در ارتقای نقاط قوت و اصلاح نقاط منفی حمایت کنید. اين يكي از بهترين شيوه‌هاي احترام گذاشتن به آنهاست.به كودكان احترام بگذاريد این به عنوان يك حق مسلم بر عهدۀ والدين و ديگران، مورد تأكيد قرار گرفته است. زيرا كه دورۀ كودكي مهم‌ترين دورۀ زندگي انسان و دورۀ شكل پذيري و اثر پذيري اوست. هر چه در كودكي در قالب انسان ريخته مي‌شود شخصيت فرداي او را مي‌سازد.
احترام به کودک یکی از عوامل مهم در رشد شخصیت کودک است که او را فردی باشخصیت، مسئولیت پذیر، دارای اعتماد به نفس قوی و خلاق می‌گرداند، تصور مثبتی از خویشتن پیدا می‌کند و روح شرافت و بزرگواری را در کودک پرورش می‌دهد.یکی از علل اساسی اختلالات رفتاری کودکان، فقدان محبت و احترام کافی از ناحیه والدین است.به كودكان احترام بگذاريد. رفتارها، عملکرد و شیوه‌های برخورد ایشان با کودکان و نوجوانان بهترین الگوی رفتاری برای خانواده‌هاست. اگر مردم به شیوه ایشان در برخورد با کودکان و نوجوانان عمل كنند، از بسیاری اختلالات و مشکلات روحی و روانی کودکان و نوجوانان پیشگیری خواهد شد.شیوه‌های عملی تکریم کودکان و نوجوانان مانند سلام کردن، همبازی شدن، هم‌صحبت شدن و … راهنمای خوبی برای همه والدین است.
اینکه والدین و فرزندان با هم احساس نزدیکی کنند و علائق مشترکی داشته باشند و از با هم بودن خشنود و خرسند بشوند شرایط بسیار خوبی است. ولی بهترین دوست کودک باید کسانی هم سن و سال خودش باشند، زیرا داشتن حداقل یک دوست صمیمی برای رشد فرزندتان ضرورت دارد تا بتوانند دربارۀ تجاربی که همزمان به دست می آورند گفتگو کنند.اینکه کودک به مادرش بگوید نسبت به یکی از همسایه ها کششی احساس می کند یک چیز است؛ و در میان گذاردن چنین تجربه ای با کسی که خودش چنین دورانی را سپری می کند، چیز بسیار متفاوتی است.
دلیل دیگری برای اینکه شما و فرزندتان بهترین دوستان یکدیگر نباشید (حداقل تا وقتی به سن بلوغ برسد) این است که گاهی اوقات والدین باید قدرت و اختیار خود را به شیوه هایی اعمال کنند که با فردی همسنگ و هم رتبه با خودشان امکان پذیر نیست.اینکه کودک ببیند پدرش امروز بهترین دوستش است و فردای آن روز قوانین و مقررات را با سختگیری اعمال می کند، گیج کننده است. به همین ترتیب در پیش گرفتن رفتار پدر یا مادرانه با کسی که کمی قبل همانند دوست با او رفتار شده، برای والدین نیز دشوار می نماید.برای فرزند شما همین بس که بفهمد شما رفتار دوستانه و انسانی دارید؛ اما اگر کودک احساس کند والدینش به او وابسته اند و دربارۀ او از روی احساسات تصمیم گیری می کنند، نگران و آزرده خاطر می شود.
شما می خواهید فرزندتان هرچه آسوده خاطر زندگی کند؛ پس بار مصائب و مشکلات خود را بر دوش او نگذارید.منظور ما از اینکه می گوییم با فرزندتان به احترام رفتار کنید، این است که باید همان ادب و نزاکتی را که در مورد سایرین در پیش می گیرید برای او نیز به کار ببندید. با او به ادب صحبت کنید؛ به عقایدش احترام بگذارید؛ وقتی با شما حرف می زند به او توجه کنید؛ با او به مهربانی رفتار نمایید؛ هروقت ممکن بشود خشنودش سازید.می توانید تمام این کارها را انجام دهید و در عین حال اختیار و قدرت خویش را به عنوان پدر یا مادر حفظ کنید. می توانید بدون اینکه دوست همپایۀ فرزندتان باشید، با او دوستانه و صمیمانه رفتار کنید.
برای بعضی والدین دوست بودن با فرزند، آخرین چیزی است که به یاد آن می افتند. والدین پی در پی به فرزندان خود دستور می دهند؛ به آنان می گویند ساکت! فرزندانشان را در حضور دیگران تحقیر و شرمنده می کنند و ... حتی پس از عذرخواهی فرزند به خاطر رفتار اشتباهش باز هم آنان را سرزنش می کنند.به حرف های فرزندشان توجهی نشان نمی دهند و حتی تظاهر به توجه و علاقه نمی کنند؛ حرف آنان را قطع می کنند و در حضور آنان با دیگران طوری صحبت می کنند که انگار اساساً وجود ندارند.کمترین کاری که می توان برای فرزند خود انجام داد این است که با او مانند کسی که تازه با او آشنا شده اید رفتار کنید.رفتار همراه با احترام با فرزند نه تنها کار درستی است، بلکه هوشمندانه نیز هست. وقتی با فرزندتان با مهربانی رفتار کنید، احتمال اینکه با شما همکاری کند بیشتر است.بهترین شیوه برای اینکه فرزندتان به شما احترام بگذارد این است که به وی احترام بگذارید.
