نهر داریون دومین کانال دست کند بزرگ شوشتر
گردشگری › آثار تاریخی
- 97/11/02
شوشتر، از کهن ترین شهرهای ایران و استان خوزستان است که با جاذبه های گردشگری و دیدنی های فراوان توانسته نظر توریست های بسیاری را به خود جلب کند. این شهر باستانی در دامنه رشته کوه زاگرس قرار گرفته و دارای آب و هوایی مطبوع و زیبایی های فراوان است. یکی از بزرگ ترین مجموعه های صنعتی در دوران قدیم، سازه های آبی شوشتر است که قدمت آن ها به دوران هخامنشیان بازمی گردد. دراین میان نهر داریون یکی از شگفت انگیزترین و قدیمی ترین سازه های آبی شوشتر است که یک کانال آبی دست کند می باشد.
ویژگی های داریون
داریون نهری است در شوشتر که از رود شطیط جدا می شود و دوباره به آن می پیوندد. این نهر داریوش یا دارا نیز نام دارد و در زمان داریوش هخامنشی حفر شده است. به گفته نویسنده تحفه العالم: «در حوالی شهر باغ و بوستان نبود و رودخانه از حوالی شهر تخمیناً نیم فرسخ دور بود و مردم قری و قوافل به کشتی از رودخانه عبور می نمودند و به این سبب زحمت بسیاری کشیدند تا این که دارای اکبر نهر داریان را ابتدا نموده فرصت اتمام نیافت و دارا بن دارا به اتمام آن کوشید و آب از میان شهر و صحرای گرگر جاری ساخت و این قبل از اسکندر ذوالقرنین بود».
سر دهانه نهر در زیر قلعه سلاسل قرار دارد و توسط میراب ها از همین قلعه کنترل می شده است. وظیفه این نهر، آبیاری دشت میاناب شوشتر است. داریون برگرفته از نام داریوش است. در نوشته مورخان یونانی داریوش را داریون معرفی می کنند. این نهر تنها سازه آبی شوشتر است که پس از گذشت قرن ها همچنان نام بانی خویش را یدک می کشد. پل بند شادروان حدود 300 متر پایین تر از آبگیرهای نهر داریون سطح آب را برای سوار شدن بر نهر داریون بالا می آورد. این نهر نه تنها آب مورد نیاز کشاورزی ساکنان شهر را تامین می کند بلکه با حفر تونل های آب بر نیز مانند قنات آب را به درون شوادان (زیرزمین) منازل بافت قدیم هدایت می کرد.
تاریخچه داریون
حفر کانال داریون را برخی از متون تاریخی به دوره حکومت داریوش اول هخامنشی نسبت می دهند که حدود قرن پنجم قبل از میلاد می باشد.نهر داریون(دارا) پس از شاخه گرگر دومین کانال دست کند بزرگ شوشتر می باشد که زمینهای کشاورزی میان دو شاخه اصلی کارون و شاخه گرگر را به علت ارتفاع بالای این زمینها نسبت به رودخانه آبیاری می کند.
اگرچه بسیاری از مورخین پل بند شادروان را از سازه های آبی دوره ی ساسانی می دانند، اما با توجه به وجود نهر داریون در دوره هخامنشی و قرار داشتن ارتفاع آبگیرهای نهر داریون در فاصله ای بالاتر از سطح آب رودخانه در دوره کم آبی می توان به وجود پل بند شادروان در دوره هخامنشی نیز با قطعیت نظر داد و بطور حتم در دوران ساسانی مجدداً باز سازی شده است.
