معرفی کاراکال
گردشگری › حیات وحش
- 97/10/06
کاراکال یا سیاه گوش
سیاهگوش یا کاراکال یا منگوله گوش گربه‌سانی کوچک است که در خاورمیانه و آفریقا می‌زیَد. سیاهگوش یکی از سنگین ترین و سریع ترین گربه‌های کوچک است و مطالعات ژنتیکی نشان می‌دهد که گربه طلایی آفریقایی و سِروال نزدیک ترین خویشاوندان این گربه‌سان‌اند.
این جاندار را به‌دلیل موهای بلند سیاه‌رنگی که بر روی گوش دارد سیاهگوش می‌نامند. کاراکال نام علمی این جاندار است که آن نیز برگرفته از قره‌قولاق یا قره‌قولاخ در زبان ترکی به معنی «سیاهگوش» است.
کاراکال (Caracal) را نباید با گربه‌سان دیگری با نام علمی (Lynx لینکس) اشتباه گرفت که در گذشته وشق و در دوران معاصر سیاهگوش نامیده می‌شود. این دو جانور شباهت ظاهری زیادی به هم دارند و از جمله در داشتن گوش‌هایی سیاه اشتراک دارند.
تا مدتها در طبقه‌بندی‌های علمی جانورشناختی نیز سیاهگوش را در سردهٔ Lynx قرار داده و در زبان‌های اروپایی از وی با نام‌هایی چون لینکس ایرانی یا صحرایی یا آفریقایی یاد می‌کردند. اما امروزه این جاندار را در سردهٔ خاص خود در زیرخانوادهٔ گربه‌سان‌های کوچک قرار می‌دهند.
مشخصات کاراکال
سیاهگوش از نظر ظاهری به وشق اورآسیایی شباهت دارد ولی کوچک‌تر است و جثهٔ لاغرتر و ظریف‌تر و دست و پای کشیده‌تری دارد. جنس نر کمی از ماده بزرگ‌تر است. وزن بدن بین 16 تا 22 کیلوگرم، طول بدنش 55 تا 90 سانتیمتر به اضافه 22 تا 34 سانتیمتر دم است و ارتفاع آن در ناحیه شانه به 40 تا 45 سانتیمتر می‌رسد.
رنگ پوست بین قرمز شرابی، خاکستری، خاکی و گاه سیاه متغیر است. بچه‌ها خال‌های قرمز رنگ در ناحیه زیرین بدن دارند و رنگ بدنشان تیره‌تر از بزرگسالان است. پوزه، گردن و قسمت‌های زیرین بدن کاراکال سفید است و خط ِ اشک ِ سیاه‌رنگی دارند که از گوشهٔ چشم تا دماغ امتداد می‌یابد.
صورتی کوچک با گوش‌های بلند دارند که موهایی سیاه‌رنگ به ارتفاع 5 سانتیمتر بر آن روئیده‌اند. گوش‌های کاراکال از گوش تمامی گربه‌سانان دیگر بزرگ‌تر است. گوش‌ها توسط ۲۰ عضله مختلف کنترل می‌شوند. این دستگاه حساس شنوایی امتیاز بزرگی در یافتن شکار برای کاراکال محسوب می‌شود.
زیستگاه سیاه گوش
این حیوان در آفریقا (به‌ویژه در نواحی جنوبی) و آسیا از شبه جزیره عربستان تا غرب هندوستان زندگی می‌کند. زیستگاه سیاهگوش استپ‌های خشک، نواحی نیمه‌بیابانی، بوته‌زارها، ساوانا و جنگل‌های کم‌درخت است و به‌ندرت در نواحی همیشه سبز و جنگل‌های کوهستانی دیده می‌شود.
زیستگاه سیاهگوش در ایران مناطق بیابانی و نیمه بیابانی به ویژه حاشیه کویر مرکزی است. جنوبی‌ترین مرز پراکنش این گونه در شهرستان استهبان و منطقه بهرام گور و شمالی‌ترین آن در استان خراسان شمالی است.غربی‌ترین زیستگاه سیاهگوش در استان ایلام و لرستان و شرقی‌ترین آنها در خراسان جنوبی بوده‌اند. منطقه حفاظت‌شده عباس‌آباد نائین از بهترین زیستگاه‌ها برای سیاهگوش است.
غذای کاراکال
از پستانداران کوچک به اندازه موش تا بزرگ به اندازه جبیر، پرندگانی نظیر هوبره، کبک، مارهای سمی، و حشرات تغذیه می‌کند. به آب زیادی احتیاج ندارد و آب مورد نیاز را از بدن طعمه تأمین می‌کند.
