گربه پرشین
گردشگری › حیات وحش
- 97/08/05
معرفی گربه پرشین
گربه های مو بلند از قرن 16 میلادی وارد اروپا شده اند. اولین گربه های مو بلند با نام آنگورا (Angora) در شهر آنکارای ترکیه یافت شده اند، اما منشأ گربه های مو بلند ایرانی امروزی (Persian) سرزمین پرشیا یا ایران می باشد.
اولین اجداد ثبت شده گربه های پرشین در سال 1620 میلادی از ایران به ایتالیا و از ترکیه به فرانسه فرستاده شدند که از آن جا به انگلیس هم رسیدند.
گربه های پرشین با گربه های آنگورا آمیزش داده شدند. اجداد پرشین از لحاظ جنس پوشش و کشیدگی پوزه و بینی با نسل امروز تفاوت زیادی دارند. صدها سال تولید نسل انتخابی توسط پرورش دهندگان این نژاد، منجر به تولید گربه های پرشین با پاهای کوتاه تر و همچنین پوزه های کوتاه تر شده است.
گربه پرشین نخستین بار توسط جامعه طرفداران گربه (CFA) در سال 1871 همزمان با شروع کار جامعه ثبت شده است.
عکس های ثبت شده نشان می دهد که گربه پرشین تا دهه 1960 در ظاهر با پرشین های بعد از دهه 1980 متفاوت بوده اند.
اجداد گربه پرشین (Traditional doll-faced) نسبت به گربه های پرشین امروزی (Modern flat-faced) صورت متناسب تری داشته و پوزه آن ها جلوتر از چشم ها قرار گرفته است، اما ظاهر آن ها در کل مثل پرشین های امروزی گرد و مسطح می باشد
به هر حال استاندارد این نژاد بعد از دهه 1980 تقریبا ثابت مانده است. استاندارد های نژاد پرشین در سال 2007 اصلاح شده و بدین قرار است: این گربه ها بدن کوتاه، پاهای کوتاه و ضخیم،گردن کوتاه و محکم، سر گرد و مسطح با چشم های درشت گرد، بینی کوچک، پوزه پهن و گوش های گرد و کوچکی دارند. پوشش بدن آن ها بلند و ضخیم و رنگ چشم ها بسته به رنگ پوشش متفاوت است.
چون پوشش بدن آن ها بلند است، احتیاج به مراقبت مداوم دارند. هر روز حداقل باید 15 دقیقه موها را به وسیله شانه فلزی شانه کرد تا موهای گره خورده از هم باز شوند و از تشکیل گلوله های مویی جلوگیری گردد، به خصوص در نواحی زیر بغل، زیر دم و زیر شکم که امکان گره خوردن مو بیشتر است. حمام به موقع بعد از شانه کردن موها باعث تمیز، سالم و زیبا ماندن پوشش بدن آن ها می شود، بهتر است گربه های جوان هر روز شستشو شوند.
اولین رنگ های به ثبت رسیده ازگربه پرشین در اواسط قرن 19 قهوه ای و مشکی بوده است، این آمار در اواخر قرن نوزدهم به 12 رنگ رسید که شامل گربه چین- چیلا (Chinchilla) نیز می شد. امروزه ما شاهد 60 رنگ متنوع در این نژاد زیبای ایرانی هستیم که به هفت دسته کلی تقسیم می شوند:
گربه پرشین با رنگ های خالص (Solid color division)
گربه پرشین نقره ای و طلایی (Silver & Golden division)
گربه پرشین دودی و سایه دار (Shaded & Smoke division)
گربه پرشین دسته تبی (Tabby division)
گربه پرشین دو رنگ (Bicolor division)
دسته هیمالیایی(Himalayan division)
در امریکا تلاش بر این بود که گربه پرشین نقره ای را به عنوان یک نژاد جدا به نام استرلینگ معرفی کنند اما این نظریه پذیرفته نشد و گربه های مو بلند نقره ای و طلایی از سوی CFA به صورت اختصاصی تحت عنوان چین چیلای نقره ای و نقره ای سایه دار و چین چیلای طلایی و طلایی سایه دار در تقسیم بندی گربه پرشین معرفی شدند.
در افریقا تلاش برای جدا کردن نژاد، موفق تر بوده و SA Cat Council توانست چین چیلای نژاد خالص را به عنوان چین چیلای مو بلند ثبت کند. پوزه چین چیلای مو بلند کمی بلند تر از پرشین است، بنابراین نسبت به پرشین راحت تر نفس می کشد و جریان بیش از حد اشک ندارد.
گربه پرشین با موهای بلند و شکل خاص صورت خود در شمار محبوب ترین نژاد های گربه قرار دارد. شخصیت دوست داشتنی و مهربان آن ها در اولین برخورد باعث آرامش ساکنین خانه می شود، این گربه ها اغلب به محیط امن و آرام خانه نیاز دارند و به آن عادت می کنند، می توانند به راحتی با خشونت سایرین کنار بیایند. شخصیت آرام و بی تحرک آن ها به توجه زیادی از سوی صاحبانشان نیاز ندارد ولی از توجه دیگران لذت می برند.
صدای آرام و ملودی وار پرشین دلپذیر است و با چشمان درشت و نافذ و نگاه تأثیرگذار با افراد ارتباط برقرار می کند و می تواند حیوان خانگی مناسبی برای هر فردی در هر رده سنی باشد.
آنها ترجیح می دهند پاهایشان محکم روی زمین باشد تا بالا و پایین بپرند. بازیگوش هستند ولی زیاد تقلا نمی کنند، بیشتر دوست دارند روی صندلی یا لبه پنجره مورد علاقه خود دراز بکشند.
نگهداری داخل خانه آن ها را از ابتلا به بیماری و انتقال انگل محافظت می کند.
یکی از دلایل شهرت این نژاد کوتاه بودن پوزه است که با گذشت زمان این ترکیب شدت یافته و پوزه کاملاً مسطح شده است، بنابراین پرشین های قدیمی در کل سالم تر بودند. نژاد پرشین به دلیل نوع ساختار جمجمه که مشابه Pekingese است مستعد ابتلا به مشکلات تنفسی و بیماری های مرتبط با سینوس ها و جریان بیش از حد اشک می باشند.
جریان بیش از حد اشک در هر نژاد گربه می تواند رخ دهد ولی در گربه های پرشین به علت مسطح بودن صورت و نقص زه کشی مجرای اشکی رخ می دهد. علایم آن شامل ترشحات آبکی در یک یا هر دو چشم، آثار اشک زیر چشم و نزدیک بینی، تجمع ترشحات خشک شده روی لبه پلک و زخم و آزردگی پوست زیر چشم و نزدیک بینی است.
چشم های درشت این نژاد همیشه مرطوب است و اطراف چشم ها حداقل روزی یک بار باید تمیز شوند.
سایر مشکلات این نژاد شامل تنگ بودن سوراخ های بینی، برگشتگی پلک به داخل (entropion)، درست قرار نگرفتن دندان ها روی هم (dentalmalocclusion)، بیرون زدگی پلک سوم ) (cherry eye و seborrhea oleosa است.
یکی از مشکلات عمده پرشین به علت عدم مراقبت کافی از موهای بلند می تواند آلودگی به کک باشد، به دلیل داشتن موهای بلند به راحتی آلوده می شوند و به سختی از آن رهایی پیدا می کنند. مراقبت و شانه کردن مداوم موها به منظور پیشگیری از بیماری پیشنهاد می شود.
تعدادی بیماری ژنتیکی ارثی هم بین گربه های پرشین رواج دارد، یکی از این بیماری ها آتروفی پیشرونده شبکیه (PRA) است که منجر به کوری می شود و در سایر پستانداران و انسان هم دیده می شود.
یکی دیگر از بیماری های ژنتیکی مرتبط با این نژاد کلیه پلی کیستیک (PKD) است که ژن عامل آن یک ژن غالب اتوزومال می باشد و تخمین زده شده بیش از ٪37 گربه های پرشین مبتلا به این بیماری هستند، PKD در٪50 موارد ارثی است.
روند پیشرفت بیماری کند است و به طور میانگین خود را تا سن7 سالگی نشان می دهد، کیست ها از زمان تولد در کلیه ها وجود دارند و در سال های اولیه زندگی خود را نشان می دهند. در نهایت بیماری منجر به بزرگ شدن و نقص عملکردی کلیه می شود.
نشانه های بیماری شامل علایم عمومی از قبیل دپرسیون، عدم وجود اشتها، عطش زیاد، تکرر ادرار و کاهش وزن می باشد.
تمامی انواع پرشین از یک استاندارد فیزیکی واحد پیروی می کنند و تنها تمایز آن ها در رنگ پوشش و رنگ چشم است.
