مکتب ادبی رئالیسم جادویی
خواندنی › شعر و ادبیات
- 97/08/12
رئالیسم جادویی یا magic realism یکی از شاخه های واقع گرایی یا رئالیسم در مکاتب ادبی است که در آن ساختارهای واقعیت دگرگون می شوند و دنیایی واقعی اما با روابط علت و معلولی خاص خود آفریده می شود و بیشتر در کشورهای جهان سوم رایج است .می توان گفت که رئالیسم جادویی محصول رویارویی تمدن غرب و سنت های کشورهای جهان سوم است. پیش از آنکه از اروپاییان، کشورهای امریکای لاتین را مستعمره خود کنند. مردم این مناطق که فاصله زیادی با تمدن و فرهنگ غرب داشتند، در سایه عادات، افکار و عقاید خود روزگار می گذراندند. آنچه که از نظر انسان متمدن امروز، خرافات به نظر می رسد، بخش عمده ای از زندگی مردم این مناطق را تشکیل می داد. آنها به شدت به اجرای مناسک مذهبی و آداب و رسوم خود پای بند بودند و اسطوره ها را بسیار بهتر از مردم سرزمین های مترقی درک می‌کردند. با حضور اروپاییان در این کشورها و ورود صنعت و فرهنگ غرب به آنجا مردم این کشورها در تضاد بین سنت و تجدد گرفتار آمدند. این تضاد در آثار هنری به ویژه ادبیات نیز تاثیرگذار بود.رئالیسم جادویی اصولاً به نام کشورهای آمریکای لاتین شناخته می شود و از یک سو با بیان حقایق و واقعیت های جامعه با مکتب رئالیسم پیوند دارد و از سوی دیگر با به کارگیری برخی از عناصر، به قصه ها و داستان های عامیانه و اسطوره ای نزدیک می‌شود.در داستان هایی که به سبک واقع گرایی جادویی نوشته شده اند، همه چیز عادی است اما یک عنصر جادویی و غیرطبیعی در آن ها وجود دارد. پس از فروپاشی مکتب رمانتی سیسم مکتب رئالیسم به وجود آمد. این مکتب موضوع کار خود را در جامعه معاصر می یافت؛ بنابراین، چنین ادبیاتی نمی توانست مانند رمانتی سیسم فردی و اشرافی باشد. رئالیسم مکتبی عینی و غیرشخصی است و قهرمانان رمان های رئالیستی نه افرادی غیرعادی بلکه از مردم عادی هستند. رئالیسم خود به چهار نوع تقسیم می‌شود:
- رئالیسم ابتدایی.
- رئالیسم سوسیالیستی.
- واقع‌گرایی انتقادی.
- رئالیسم جادویی.
جیمز فریزر در انگلستان، لوی استروس در فرانسه، میگل آنخل استوریاس در گواتمالا، گابریل گارسیا مارکز در کلمبیا، کارلوس فوئنتس در مکزیک، آلخو کارپانتیه در کوبا، غلامحسین ساعدی و رضا براهنی در ایران، یاشار کمال و لطیفه تکین در ترکیه، آرتور کازاک و الیزابت لانگاسر در آلمان و بختیار علی در ادبیات کردی؛ از مشهورترین نویسندگان و شاعران سبک رئالیسم جادویی هستند. داستان آئورا اثر فوئنتس در این سبک نوشته شده‌است. اما پایه گذار این سبک خوان رولفو است که با نوشتن رمان پدرو پارامو رئالیسم جادویی را بنیاد نهاد و گابریل گارسیا مارکز در کتاب صدسال تنهایی این مکتب را به اوج خود رساند.
