کشف آتش توسط ایرانیان و انواع آن
خواندنی › تاریخ
- 97/10/10
آتَش یا تَش انرژی گرمایی و نور است که هنگام واکنش شیمیایی آزاد می‌شود و حاصل سوختن یا احتراق یک شی می‌باشد. آتش دارای زبانه و گرما و روشنای است و بسته به ماده‌ای که مشتعل شده‌است، رنگ شعله‌ها و شدت یا اندازه زبانه‌های آن متفاوت است. برخی از شعله‌های آتش، مانند شعلهٔ یک شمع در حال سوختن، به اندازه کافی داغ هستند که اجزای یونش گازی داشته‌باشد و می‌تواند به عنوان یک پلاسما در نظر گرفته شود اگرچه مخالفت‌هایی در جوامع علمی با این امر وجود دارد کوچک‌ترین شکل آتش شعله نام دارد.بسیاری از دانشمندان در گذشته آتش را یکی از چهار آخشیج (عنصر) اصلی تشکیل‌دهنده جهان می‌دانستند. در ایران آتش را بسیار محترم می‌داشتند و از این رو عده‌ای به اشتباه زرتشتیان آتش‌پرست شناخته شدند. به جز ایرانیان و زرتشتیان پیروان آیین‌های دیگر هم کمابیش برای این عنصر ارزش قائلند، چنان‌که پیروان بودا آتش را هرگز با فوت کردن خاموش نمی‌کنند.
به‌دلیل آسیب‌پذیر بودن انسان در برابر آتش یا دود آن، از گذشته کارهای زیادی برای افزایش ایمنی در برابر آتش و جلوگیری از بوجود آمدن ناخواسته آن صورت گرفته‌است. یکی از راه‌های کلی جلوگیری بوجود آمدن مثلث آتش است؛ مثلث آتش شامل اکسیژن، سوخت، حرارت و واکنشهای زنجیره‌ای است.
آتش در گذشته
در اساطیر باستان پرومتئوس آتش را از خدایان ربود و به انسان‌ها داد و به همین دلیل عقوبت سنگینی را به جان خرید تا آن جا که هر روز عقابی جگر او را می‌خورد. آتش نزد ملت‌های متمدن جهان باستان دارای ارج و احترام بسیار بوده‌است. در نزد هندوان پروردگار آتش آگنی نام داشت، یونانیان خدایگان آتش را «هستیا» (Hestia) الههٔ خانه و کاشانه می‌دانستند و رومیان، از آتش مقدس «وستا» (Vesta) به کمک باکره‌های وستایی در آرامگاهش در فوروم نگهبانی می‌کردند و چینیان، خدای آتش را «تسئووانگ» (Tsao Wang) می‌خواندند. ایزد آذر نیز در میان ایرانیان ستوده بود.
یهود و آتش
یهودیان به آتش توجهی ویژه دارند، زیرا که در باور ایشان ده فرمان با آتش فروفرستاده شد و یهوه خدای ایشان در کوه طور به مانند آتش به چشم موسی دیده شد. در تعبیر ایشان زبانه آتش زبان یهوه است. در بسیاری از ادیان و فرهنگ‌هایی که در آن‌ها قربانی کردن از جمله آیین‌های اصلی بوده، آتش نماد پاکی، پالایندگی یا ربوبیت است. البته در آیین مسیحیت آتش دوزخ از دیرباز در مقابل نور خدا و آسمان‌ها قرار داشته‌است. در قرآن از آتش جهنم و عذاب آتش یاد شده‌است و شیطان و جن از آتش بدون دود آفریده شده‌است.
آتش در ایران باستان
آتش یکی از عناصر چهارگانه‌ی مقدس در ایران باستان و در آیین مزدیسنی محسوب می‌شود که با آیین و مراسم خاصی در آتشکده‌ها از آن نگهداری می‌شده‌است. بنا بر روایاتی (شاهنامه و سایر منابع) هوشنگ از پادشاهان پیشدادی روزی در کوهستان ناگهان چشمش به ماری سیاه افتاد و پاره سنگی به سمت او پرتاب کرد. از برخورد آن با سنگی دیگر جرقه برجهید و آتش برافروخته شد. هوشنگ به همراهانش گفت که این جرقه فروغی ایزدی است و باید از آن پرستاری کرد. در فرهنگ ایران باستان آتش مردمان پاک را نمی‌سوزاند و داوری با آتش (ور) برای سنجش راست از دروغ از همین باور سرچشمه می‌گیرد. چنان‌که در داستان سیاوش برای آزمون پاکی، او می‌بایست از آتش می‌گذشت. هرودوت می‌نویسد که: ایرانیان به آتش به چشم یک ایزد می‌نگرند و هرگز آن را آلوده نمی‌کنند. حضور آتشدان در سنگ‌نگاره‌های آرامگاه داریوش و در نگاره‌های تخت جمشید و بر روی سکه‌ها نشان‌دهندهٔ نقش این عنصر در ایران باستان است
انواع آتش در نزد ایرانیان
آتش عادی - که از سوختن انواع هیزم بوجود می‌آید و تولیدکننده نور و گرما و دود بصورت متداول خود است.
آتش مقدس - که از سوختن چوبهای خوشبو و مقدس تولید می‌گردد و از هر گونه آلودگی حتی تنفس انسانهای همجوار مصون است. این آتش نباید هرگز خاموش شود.
آتش ناپاک - که از سوختن انواع زباله‌ها و فضولات و اجساد تولید می‌گردد.
آتش سبز - که در درون گیاهان به سوخت و ساز نباتی مشغول است. پس از مرگ گیاه (گیاه خشک) قابلیت سوختن همچنان در گیاه باقی است.
آتش درون - که در درون موجودات زنده وجود دارد. ایشان را زنده نگه می‌دارد و موجب گرمای تن موجودات زنده است.
آتش شیمیایی - که از فعل و انفعالات شیمیایی بوجود می‌آید و سوخت آن را ماده ای شیمیایی تشکیل می‌دهد.
آتش اتم - که در نهاد هر ماده نهان است و همچنین به آتش خورشید نیز اشاره ای دارد.
