زندگی نامه عزیز خان رحمانی پهلوان سنندجی معروف به پهلوان عزیز
خواندنی › زندگی نامه
- 97/10/10
عزیزخان رحمانی در روزگار محرومیت ورزش کردستان در سال 1300 در محله پهلوان خیز سرتپوله در خانواده ای ورزشی متولد شد که او را عزیز نام نهادند. آن‌گونه از قدما شنیده‌ام روزهای نونهالی و نوجوانی‌اش مثل سایر کودکان محله‌اش با بازی‌های سنتی رایج آن زمان گذشت. از همان دوران نوجوانی عزیز یک سر و گردن از همسالانش بلندتر و دلاورتر بود.ورود عزیز خان رحمانی به گود و ورزش
روزها گذشت و عزیز رشد کرد، سرانجام به تأسی از برادران بزرگ خود محمود خان و احمد خان در نوجوانی با عشق پای در گود گذاشت و بر خاک مقدس آن بوسه زد؛ عشقی سرکش و مهارنشدنی. بعد از مدتی به تشویق برادران رهسپار زورخانه صحافی شد و پا در گودی گذاشت که بزرگان زیادی بر خاک آن بوسه زده بودند؛ بزرگانی چون سید ظهیر، محی‌الدین محمد‌زاده، حاج علی دباغچی و پهلوان احمد لاهورپور.
عزیز خان رحمانی و ورزش باستانی
حاج علی طوفانی، کهنه سواری از تبار باستانی‌کاران، لنگ را بر کمر عزیز بست و او رسما در جرگه باستانی‌کاران قرار گرفت. مرحوم پهلوان عزیز رحمانی در آغاز راه مورد توجه پهلوان احمد لاهورپور نیز قرار گرفت. لاهورپور اسوه جوانمردی و تقوا بود و هر‌آنچه می‌دانست در طبق اخلاص به عزیز آموخت. آشنایی با پهلوان یدالله خان محبی و حاج مصطفی طوسی انگیزه عزیز را دو چندان کرد. آوازه و شهرت عزیز از دروازه‌های سنندج گذشت و زنگ و ضرب همه زورخانه‌ها به احترامش به صدا درآمد. مرحوم عزیز رحمانی در ورزش باستانی به چنان مهارتی دست یافت که در گود زورخانه یک استثنا به حساب می‌آمد. او با وزن 90 کیلو در گود 2 بار وارو می‌زد که چنین عملی را فقط محروم «محمود نامجو» انجام می‌داد.
پهلوان عزیز درک کرده بود که کشتی گل ورزش باستانی است و برای رسیدن به گل باید زحمت کشید. احساس می‌کرد گود زورخانه برای او کوچک است و ماندن در گود زورخانه و گمنامی را قبول نداشت. او هدفی را دنبال می‌کرد که بزرگانی چون پهلوان ابوالقاسم سخدری، پهلوان مصطفی طوسی، احمد وفادار، احمد طاهری و حسن کوره‌پز به آن رسیده بودند که همان کشتی گرفتن بود. عزیز خان می‌دانست کشتی مقوله‌ای دیگراست و ویژگی‌های مخصوص به خود را دارد و قدرت بدنی به تنهایی کافی نیست.
کشتی گرفتن عزیزخان رحمانی
مرحوم عزیز خان در سنندج و داخل گود 2 بار کشتی گرفته بود سرانجام مرحوم عزیز رحمانی به‌منظور رسیدن به آرزویش با اتکا به قدرت بدنی و آمادگی و شهامت بی نظیرش بدون مربی و تمرین لازم برای مسابقه بزرگ در سال 1324 عازم تهران شد تا در 4 وزن پهلوانی خود را محک بزند، آنان که کشتی گرفته‌اند خوب می‌دانند که رویارویی با حریف امری دشوار است و دلهره می‌آورد.
رحمانی در سال 1324 در 4 وزن باستانی در دسته 40 وزن در تهران کشتی گرفت و در اولین مسابقه سوم شد، در حالی‌که از تمام فنون کشتی فقط به یک لنگ پیش‌انداز و دست زیر بغل در مایه تندر آشنایی داشت.
او در سال 1325 دوباره عازم تهران شد. در آن سال بعد از احمد طاهری، قهرمان معروف خراسانی، به مقام دوم رسید. عزیز خان در این مسابقه به پیروزی بزرگی نایل آمد و بر سید عبدالله مجتبوی، قهرمان جهان و المپیک، پیروز شد. در سال 1326نیز در وزن 79کیلوگرمی کشتی آزاد در وزن ششم در کشتی کلاسیک بعد از ناصر جاوید به مقام دوم رسید.
رحمانی بعدها در ژاندارمری تهران استخدام شد. تشکیلات ژاندارمری از امکانات خوبی برخوردار بود و رحمانی توانست با پیگیری تمرینات کشتی، لباس تیم ملی را بر تن کند. عزیز رحمانی در روزگاری برای کردستان افتخار آفرید که ورزش کردستان ندار بود و در فقر می‌سوخت.
