چگونه می توانیم با فرزندان خود دوست باشیم
سبک زندگی › فرزندان
- 97/10/04
اگر توانستید تحمل کرده و با آرامش به حرفهایشان گوش کرده بدون اینکه خود را در جایگاه پدر یا مادر بدانید، بلکه خود را یک دوست صمیمی و هم سن و سال او بدانید و راهنمایی اش کنید. بدون اینکه ترسی داشته باشید اولین قدم و بزرگترین قدم را برداشته اید.فرزندان خود را همان طوری که هستند بپذیرید، بدون مقایسه با فرزندان دیگران، اگر می خواهید واقعا آنها را از دست ندهید.
درخلوت آنها وارد شويد و با فرزندتان صحبت کنید و از دیدگاه‌های او با خبر شوید. سعی کنید در این گفت‌وگوها از مشکلات و دغدغه‌های احتمالی فرزندتان با خبر شوید و برای آنها راه‌حلی بیابید. سعی کنید قبل از اینکه فرزندتان از شما درخواست کمک کند، خودتان به کمک وی بروید و نگذارید برای رفع مشکل خود، به غریبه‌ها پناه ببرد.
علاقه خودمان را به صورت جملاتی شیرین اما نه چرب زبانی و شیوه های غیر کلامی محبت آمیز و عملی به فرزندمان ابراز کنیم.عزیزم تو عشق من هستی!!
کنار خود نگاه‌داشتن، آرامش و اطمینان را به آنان منتقل می‌کند. استفاده از یک آغوش گرم به او كمك مي‌كند تا يك حامي را در كنار خود باور كنند. کودکان علاقه‌مند به مشارکت در تصمیم گیری‌ها هستند. تصمیم‌گیری به آنها احساس تسلط و استقلال می‌دهد. سعي كنيد در امور مختلف حتي اگر به ظاهر، نظرات آنها را نيز جويا شويد تا بدين صورت اين حس را در او تقويت كرده و رابطه دوستي‌تان را محكم‌تر كنيد.
با جوانان و نوجوانان به زبان دل آنها و مناسب با زمان زندگی آنها سخن بگوییم، درقالب احترام وتشویق در فرزندانمان ایجاد امنیت روانی و انگیزه مثبت کنیم.اشتباهات فرزندان خود را با بزرگواری بدون پرده دری و ایجاد جسارت در آنها رفع نمایید.فاصله روحی خود را با درد و دل کردن و تعریف خاطرات کودکی با فرزندان تان کم کنید و با این کار رشد معنوی را در آنها تقویت کنید.
فرزندان را در آغوش بگیرید ، ببوسید و آنان را نوازش كنید. نوازش كردن كودكان اثر بسیاری ماندنی دارد. فرزندان احساس ارامش می کنند و بیشتر به شما وابسته می شوند و احساس دوستی عمیقی بین شما به وجود می اید.به صورت دستوری با آنها صحبت نکنیم و نام فرزند خود را با احترام به ویژه در حضور دیگران صدا کنیم.
به فرزندان خود احترام بگذارید و به سخنانشان با علاقه و تمایل گوش دهید ، این كار احساس ارزشمند بودن را در آنان تقویت می كند و آنها حس می كنند شما به ایشان علاقه دارید و دوستشان دارید. شخصیت فرزندان خود را بشناسید و آنها را گرامی بدارید ، دوستشان داشته باشید ، آنها را به نیكوترین وجهی تربیت كنید و آداب زندگی خوب را به انها بیاموزید.
دادن هدیه های کوچک به بهانه مناسبت های مختلف به صورتی که آنها را پر توقع نسازد و برای هر کار کوچکی از شما انتظار پاداش و جایزه نداشته باشند.اهمیت جایگاه فرزندتان را در خانواده به اوتفهیم کنید که در حفظ و رشد شخصیت خود کوشا باشد.ایجاد حس مسئولیت و اعتماد به نفس در فرزندان با تعیین وظایف درخانواده و دادن یک حس مالکیت به آنها.
جمله خود را با کلمه«باشه؟» تمام نکنید مگرآن‌که آماده باشید«نه» گفتن کودک خود را بپذیرید. اگر از کودک درخواستی بکنید که منوط به موافقت او باشد، در دام بحث‌های طولانی و حتی جنگ قدرت گرفتار می‌شوید. براي تفهيم مسائل و موضوعات مختلف به او، زیاد توضیح ندهید. اثربخشی توضیحات ساده معمولاً بیش از بحث‌های طولانی است. در ضمن بچه‌ها خيلي زود از توضيحات مشروح خسته شده و فرار مي‌كنند. به کودک خود توجه کامل داشته باشید و به‌خاطر بسپاريد كه حتی یک رابطه سریع اما با توجه،می‌تواند نیاز کودک شما را به ارتباط برآورده سازد.
نسبت به دوستان فرزند خود حساسیت و شناخت بالایی داشته باشید، زیرا گرایش او بر پذیرش شما در گروه همسالان و مشابهت آنان از عوامل اصلی تربیت نوجوانان و جوانان است و این کار وقتی آسان می شود که با فرزندانمان دوست باشیم که مطمئنا به دوستان آنها نیزمی توانیم نزدیک شویم.
در مواقع انتقاد، شخصیت او را زیر سوال نبرده بلکه حداقل از چند خوبی او تعریف کرده و سپس عمل ناپسند او را انتقاد کنید. توقعات و انتظارات خود را به صورت دقیق و در حد توان و با محبت برایشان توضیح دهید.
فرزندان خود را با سختی و محرومیت آشنا کنید تا دارای روحیه ای قوی و محکم شوند. با توجه به شخصیت هر کودک تنبیه او شکل و مراحل خاص خودش را دارد. مانند (محبت، کنایه، نصیحت، گذشت، محرومیت و… که تنبیه بدنی آن هم به صورت ضعیف، آخرین مرحله می‌باشد)
پرهیز از روش فرزند سالاری در تربیت (تربیت گل خانه‌ای) که نتیجه‌ای جز پرورش فرزندانی پرتوقع، ضعیف، زودرنج و شکننده در برابر حوادث زندگی را نخواهد داشت. با شناخت محدودیت‌ها و کشف استعداد کودک و ایجاد زمینه رشد و بروز خلاقیت در او می توانید دوست خوبی برای فرزندان خود باشید.
درمقاطع دشوار سعی کنید کنارش باشید و با اواحساس همدردی کنید، امابه او بفهمانید کاری که شما انجام داده اید وظیفه او بوده و عادت نکند.
