چگونه به کودک خود کمک کنیم تا مستقل شود
سبک زندگی › فرزندان
- 97/10/09
استقلال چیزی نیست که کودکانتان خودشان به تنهایی بتوانند بدستش بیاورند. آن ها چشم انداز , تجربه و مهارت های توسعه مستقل را ندارند. بلکه این هدیه ای است که شما به کودکان خود می دهید که از کل زندگی شان بهره مند خواهند شد.شما می توانید به فرزندتان برای کسب استقلال با این روش ها کمک کنید:به فرزندانتان عشق و احترام بدهید.اعتماد به توانایی های کودکان خود را نشان دهید.به آن ها بیاموزید که بر زندگیشان کنترل دارند.راهنمایی را ارایه دهید و سپس آزادی را برای تصمیم گیری به آن ها بدهید.توانایی انجام درست کارهای مختلف، یک نکته کلیدی برای احساس استقلال و پیشرفت در کودک است. اما برای پرورش تواناییهای او، شما باید نحوه انجام کار را به آرامی به او نشان بدهید و یک کار را به مراحل کوچکتر تقسیم کنید. به عنوان مثال، نحوه تمیز کردن بخشی از میز غذاخوری که به خودش مربوط می شود را مرحله به مرحله به او نشان بدهید: مثلا اول باز کردن پیش بند، بردن بشقاب و گذاشتن آن داخل ظرفشویی و سپس بردن فنجان. سپس می توانید ببینید که او این کار را خودش انجام می دهد و البته بهتر است برای دلگرمی بیشتر، او را نوازش و تشویق کنید.
کودک باید بتواند محدودیتهای خود را با جستجو در محیط اطراف، مورد بررسی قرار دهد تا استقلال واقعا در او رشد کند. به همین دلیل است که باید مطمئن شوید که خانه برای کودک شما، ایمن است. بهتر است به جای اینکه دائم دور او بگردید و هر بار که می خواهد به یک چیز خطرناک دست بزند، با فریاد زدن: "نه"، مانع او بشوید، بهتر است اشیا خطرناک را از دسترس او دور کرده و اسباب بازیهای شاد و بامزه را در اختیار او قرار دهید. این کار موجب می شود که هم او استقلال بیشتری داشته باشد و هم شما آرامش خاطر بیشتری پیدا کنید.
مسلما والدین باید محدودیتهایی را برای فرزند خود قائل شوند، اما بعضی وقتها بهتر است اجازه دهید که زمام کار در دست کودک باشد، حتی اگر او تصمیمهای عجیب و غریب بگیرد. مثلا اگر می خواهد که در وسط تابستان، پالتو بپوشد به او اجازه دهید که این کار را بکند؛ پس از مدتی گرمش می شود و می فهمد که پوشیدن یک لباس نازک در این فصل، مناسب تر است. اگر شما اجازه دهید که او خودش به این نتیجه برسد، به او امکان یادگیری و رشد داده اید.
هنگامی که کودک می بیند که شما یک کار جالب اما پیچیده و سخت (مثل غذا پختن، تمیز کردن خانه یا مرتب کردن لباسها) را انجام می دهید، می خواهد که او هم وارد کار شده و به شما کمک کند. در این حالت، بهتر است راهی پیدا کنید که کودک شما هم بتواند در آن کار به شما کمک کند. به عنوان مثال، او ممکن است نتواند ظروف را روی میز غذاخوری بچیند، اما می توانید از او بخواهید که در آوردن سبد لباسهای کثیف و گذاشتن آنها داخل ماشین لباسشویی به شما کمک کند.
اگر از کودک خود خواسته اید کاری را انجام دهد، بگذارید خودش آن کار را تمام کند (حتی اگر در مقایسه با مدت زمانی که شما می توانید آن کار را انجام دهید، به دوبرابر آن زمان یا مقدار بیشتری وقت نیاز داشته باشد). حتی اگر جمع کردن لباس خواب برای او پنج دقیقه هم طول می کشد، بگذارید که او خودش این کار را انجام دهد (مگر اینکه واقعا عجله داشته باشید)؛ در این حالت، در مقایسه با زمانی که شما کار او را تمام کنید، او احساس موفقیت بیشتری خواهد کرد.
جدایی از شما برای کودک دشوار است، اما اگر شما به گونه ای رفتار کنید که گویا این اتفاق چندان جدی نیست و می دانید که به زودی بر می گردید، به کاهش نگرانیهای او کمک کرده اید. با او به صورتی جدی اما مهربانانه خداحافظی کنید و سپس مستقیم به سمت در خروجی بروید. اگر کودک شما شروع به گریه کرد، نگذارید بفهمد که احساسات و گریه های او موجب ناراحتی شما شده است. شما می توانید از یک ساعت آشپزخانه برای تمرین ترک کردن کودک و برگشتن نزد او، استفاده کنید. زمان سنج را بر روی پنج دقیقه تنظیم کنید و به کودک بگویید: «مامان برای 5 دقیقه به یک اتاق دیگر می رود و بر می گردد». هنگامی که او فهمید که شما بر می گردید، مدت زمان جدایی را به تدریج افزایش دهید تا نهایتا او برای رفتن به مهد کودک آماده شود. هرچند ممکن است فکر کنید که پنهانی از او دور شدن برای او بهتر است، اما این کار موجب ناراحتی بیشتر او می شود. همینکه او بفهمد که شما بدون خداحافظی کردن او را ترک کرده اید، شروع به گریه می کند و نگران برگشتن شما می شود.
یکی از وظایف شما به عنوان والدین این است که به فرزندانتان درباره مسئولیت، آموزش دهید.بهترین راه برای تضمین اینکه شما و فرزندانتان مسئولیت های مناسب خود را می دانید، این است که هر کدام از شما به خوبی مسئولیت های خود را بدانید.اگر شما و فرزندتان درکی درست از انتظاراتتان به هم را داشته باشید، کنار آمدن با مسولیت هایتان راحت تر خواهد بود.لیستی از کارهایی که می خواهید انجام دهید را تهیه کنید تا به کودکان خود کمک کنید موفق شوند.سپس لیستی برای فرزندان خود که مسئولیت های آن ها هستند را هم تهیه کنید.سپس، افراد دیگری را که مسیولیت هایی را در فعالیت هایی دارند را هم تهیه کنید، مانند معلمان، مربیان، یا پرستاران.همچنین باید پیامدهایی برای عدم تحقق مسئولیت ها نیز وجود داشته باشد.بهترین نتایج آن هایی هستند که اهمیت را به کودکان منتقل می کنند و کنترل را به آن ها می دهند تا با رفتار مناسب، آن را به دست آورند.این فرآیند وضوح و درک کاملی را برای شما و برای فرزندان تان در مورد آنچه که "کار" شما هستند را فراهم می کند.
بی میلی کودکان برای مسئولیت پذیری در قبال اعمالشان براساس خواسته آن ها برای محافظت از خود در برابر شکستشان است.کودکان با سرزنش عوامل خارجی مثل دیگران، شانس بد، یا بی عدالتی، می توانند از عزت نفس آن ها در برابر آسیب محافظت کنند.فرزندان شما باید مسئولیت موفقیت و شکست خود را برعهده بگیرند.زمانی که بچه های شما حس امنیت خود را ایجاد کرده اند، باید آن ها را تشویق کنید تا دنیای خارج را کشف کنند. این "خروج از لانه" به کودکان شما اجازه می دهد تا توانایی های خود را در "دنیای واقعی" آزمایش کنند و حس شایستگی، امنیت و استقلال درون خود را پیدا کنند.
