اوتیسم در بزرگسالان
پزشکی و سلامت › روانشناسی
- 97/09/01
اوتیسم در اوایل کودکی شروع شده و در نهایت اوتیسم در بزرگسالی ، منجربه مشکلاتی در عملکرد اجتماعی فرد، در مدرسه و یا در محل کار می شود.اختلال طیفی اوتیسم (ASD) و اوتیسم هر دو اصطلاح عمومی برای مجموع اختلال های رشد مغز در سطوح مختلف، تعاملات اجتماعی، ارتباطات کلامی و غیر کلامی و رفتارهای تکراری محسوب می شود. گرچه توانایی های قوی و منحصر به فردی همراه با این اختلال پدید می آید. اصطلاح طیف در اختلال طیفی اوتیسم به مجموع بزرگی از نشانه ها و علایم و شدت آن می پردازد. در این مطلب راهکارهای اوتیسم در بزرگسالی را ارائه می کنیم.
دو مشخصه مختلف افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی ASD
۱-ارتباطات و تعاملات اجتماعی مداوم
۲- الگوهای محدود و تکراری رفتار خاص
شخصی که مبتلا به ASD است، اغلب دچار ضعف در احساسات اجتماعی متقابل و رفتار های ارتباطی غیرکلامی است و همچنین این افراد در توسعه، درک و حفظ روابط دچار کمبود هستند.
علائم و نشانه های اوتیسم در بزرگسالی
بیشتر بزرگسالانی که دچار اوتیسم شده اند، معمولا از اوایل دوران کودکی علائم شخصیتی را داشته اند، اما یا نادیده گرفته شده و یا به غلط تشخیص داده شده اند.
صفات اوتیسم می تواند از کودکی به بزرگسالی ادامه یابد اما نتایج گسترده ی این بیماری به شدت آن بستگی دارد. بیماران اوتیسم خاص و تک هستند به طوری که علائم متفاوتی نشان می دهند. علائم اوتیسم گستره ی وسیعی را پوشش می دهد. چندین علائم عمومی اوتیسم در بزرگسالی وجود دارد. این علائم عبارتند از:
ارتباطات و تعاملات اجتماعی
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، اغلب با مشکلات جزئی در ارتباطات و تعاملات اجتماعی رو به رو هستند. حتی در بزرگسالانی که از اوتیسم خفیف یعنی سندرم آسپرگر رنج می برند ممکن است در ارتباطات پایه مشکلی نداشته باشند، اما در زبان بدن و صورت کمی دچار مشکل هستند.
مکالمات کوتاه و بحث های گروهی کوتاه چالش بر انگیز است. این افراد لحن صحبت کردن دیگران را درک نمی کنند و صرفا ظاهر حرف های اطرافیان را متوجه می شوند. این افراد با ارتباط چشمی، درک دید و تفکر اطافیان و ابراز احساسات و هم دلی مشکل دارند. در نتیجه این مشکلات ارتباطی، اکثر بزرگسالانی که دچار اوتیسم هستند خیلی اجتماعی نیستند و دوستان زیادی ندارند.
مشکلات زندگی روزمره مبتلایان به اوتیسم در بزرگسالی
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، اغلب بسیار خلاق بوده و در موسیقی و هنر بسیار موفق هستند. مبتلایان به اوتیسم در بزرگسالی در فعالیت های روزانه منعطف نیستند. در نتیجه بیشتر بیماران اوتیسم از چک لیست دقیق و برنامه ی سفت و سخت بسیار استفاده می کنند.
بزرگسالان دچار اوتیسم در صورت بروز تغییر کوچکی در برنامه شان، دچار اضطراب شدیدی می شوند. برای مثال یک بزرگسال مبتلا به اوتیسم ممکن است به راحتی قادر به پیروی از یک برنامه سفر و جمع آوری وسایل مورد نیاز سفر نباشد.
رابطه جنسی و زناشویی
برای مثال، بزرگسالی که دچار اوتیسم است ممکن است درک درست و بالغی از معیار های جنسی نداشته باشد. درحالیکه این افراد همانند دیگر هم سن و سال های خود علاقمند به رابطه جنسی هستند.
مهارت های مورد نیازی که اغلب برای برقراری رابطه صمیمانه مورد نیاز است باعث می شود تا اغلب آن ها را از داشتن یک رابطه ی صمیمی دور کنند و آن ها اغلب در ارتباط با قوانین نانوشته ی روابط دوستانه بحث و مجادله دارند.
مسائل و مشکلات ذهنی ثانویه
بیشتر بزرگسالانی مبتلا به اوتیسم از مشکلات ذهنی ثانویه و علائم آن رنج می برند. رفتارهای اجباری-وسواسی، ترس و اضطراب از فعالیت های روزانه و تعاملات اجتماعی در میان بزرگسالانی که به اوتیسم دچار هستند و افسردگی که در نتیجه ی انزوای اجتماعی بوجود آمده، مشترک است.
دیسپرکسیا یا اختلال کنش پریشی
این علامت رایج نیست و به ندرت بروز می کند اما در بعضی از بزرگسالانی که دچار اوتیسم هستند علائمی از دیسپرکسیا دیده شده است. دیسپرکسیا نوعی اختلال است که بر روی مهارت های حرکتی تاثیر می گذارد. افرادی که به دیسپرکسیا مبتلا می شوند اغلب دست خط بدی دارند.
ژنتیک
ژن های مختلفی در اوتیسم دخالت دارد. به عبارت دیگر برای بعضی از کودکان، اوتیسم ممکن است به علت اختلال ژنتیکی نظیر سندرم رت و سندرم X باشد. برای برخی دیگر هم تغییرات ژنتیکی (جهش ژنتیکی) می تواند ریسک ابتلا به اوتیسم را افزایش دهد.
هنوز ژن های دیگر ممکن است رشد مغز یا ارتباط بین سلول های مغز را تحت تاثیر قرار دهد و یا شدت علائم اوتیسم را تغییر دهد. بعضی از جهش های ژنتیکی ارثی است در حالیکه برخی دیگر خود به خود اتفاق می افتد.
عوامل محیطی
محققین در حال حاضر بر روی نقش عوامل محیطی نظیر عفونت های ویروسی، دارو ها، مشکلات حین بارداری و یا آلودگی هوا در ابتلا به اوتیسم، تحقیق می کنند.
رابطه ی واکسیسناسیون و اوتیسم
یکی از بارزترین اختلاف نظر های که در اختلال طیفی اوتیسم وجود دارد، رابطه ی بین واکسن های دوران کودکی و اختلال طیفی اوتیسم است. طبق تحقیقات وسیعی که در این زمینه انجام شده است، هیچ گونه شواهد مطمئنی دال بر رابطه ی واکسیسناسیون و اوتیسم در بزرگسالی و کودکی وجود ندارد.
در واقع مطالعه ای که سالیان گذشته این بحث رو مورد توجه قرار داد با نظر داشتن به طراحی ضعیف و روش های تحقیق سوال برانگیز رد شده است. عدم واکسیناسیون می تواند شما و فرزندان تان را در خطر بیماری های جدی و شیوع آن، نظیر سیاه سرفه، سرخک و اوریون قرار دهد.
درمان اوتیسم در بزرگسالی
تشخیص و درمان اولیه ی اوتیسم از رشد و پیشرفت آن جلوگیری می کند. هدف اولیه درمان این بیماری ارتقای سطح کیفی توانایی و عملکرد بیمار است.
نشانه های و رفتار های فرد مبتلا به اوتیسم می تواند به روش های مختلف ترکیب شده و شدت بیماری را تغییر دهد. همچنین علائم و رفتار های فردی اغلب در طول زمان تغییر می کند. به همین دلیل راهکار های درمانی با توجه به نیاز های فردی و منابع در دسترس خانگی طراحی شده است.
به طور کلی کودکان مبتلا اوتیسم در مقایسه با بزرگسالان به درمان های تخصصی و ساختاری جواب مثبت تری داده اند. برنامه ای که به افراد اطراف بیمار کمک می کند تا ارتباطات، جنبه های اجتماعی فرد، رفتاری، سازگاری و یادگیری جنبه های مختلف زندگی فرد بیمار را بهبود بخشد، موفق است.
آموزش و مدیریت رفتاری
آموزش های رفتاری و مدیریتی که از تکنیک های تشویقی و تقویتی استفاده می کند، باعث ارتقای مهارت های اجتماعی و ارتباطی فرد می شود. به عنوان مثال تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی (ABA)
درمان تخصصی
این روش ها شامل سخنوری، شغلی و فیزیوتراپی است. این روش های درمانی اجزای مهم مدیریت اوتیسم هستند و همگی این موارد برای درمان اوتیسم را باید در کنار هم در نظر گرفت.
دارو ها
دارو هایی که معمولا برای درمان بیماری ها و اختلال های اوتیسم نظیر افسردگی، اضطراب، بیش فعالی و رفتار وسواسی استفاده می شود.
پشتیبانی و حمایت اطرافیان
با پزشک خود مشورت کنید و در یک گروه حمایتی برای پشتیبانی و آموزش های فردی و گروهی عضو شوید.
