معبد آب در شمال شرقی جزیره ی آواجی ژاپن
گردشگری › مکان های تفریحی
- 98/09/17
عبد آب بر بالای تپه ای مشرف به خلیج اوساکا، در بخش شمال شرقی جزیره ی آواجی واقع است. این معبد در حقیقت بخش اصلی معبد هومپوکو-جی است که به شاخه ی نینا-جی از فرقه ی شینگون تعلق دارد. معبد آب نمایانگر آرزوی آندو برای ساختن مکانی است که بودا و همه ی موجودات زنده بتوانند در آن در پوششی از نیلوفر آبی به خواب روند. در ادامه در مورد معبد آب میتوانید بیشتر بخوانید.تاریخچه ساخت معبد آب:
معبد آب ساخته معمار ژاپنی تادوئو آندو در سبک مینیمال است (صورتی از مکتب هنری که اساس شرح آثار و بیان خود را بر پایه سادگی بیان و سبک های ساده و به دور از هرگونه پیچیدگی معمول فلسفی یا شبه فلسفی بنا نهاده است). وی فضایی شگفت انگیز و آرام بخش در دل جزیره آواجی ایجاد کرده که ذهن هر بیینده‌ای را به سکون و سکوت متجلی می سازد.
برجسته ترین ویژگی سبک معماری آندو، نظم، مردم و احساسات انسانی است. وی از با نفوذ ترین معماران پست مدرن نسل دوم ژاپن به شمار می رود. معماری او پر از ابهام با شکاف هایی از نور، آسمان و طبیعت در میان فضایی سرد و سخت است که شور و زیبایی فراوانی به آثارش می بخشد.
از ویژگی های بارز آثار وی، سبک خاص آندو و توانایی شگفت انگیزش در هماهنگی میان "سفت و سخت" و "ملایم" بودن است. آندو قادر است تا از ساده ترین عناصر فضایی بی نظیری خلق کند.
این معمار متبحر و حاذق در ۱۳ اکتبر ۱۹۴۱ میلادی در اوزاکای ژاپن متولد شد وی با مطالعه بر روی خانه‌های فرانک لویدرایت و کارهای مدرنیسم قدیمی (کلاسیک) تعالیم خود را تکمیل کرد. آندو اولین تمرین معماریش را در سال ۶۹ میلادی در اوزاکا آغاز کرد. اولین پروژه او یعنی خانه ردیفی برگرفته از زندگی کودکی اش و تجربه زندگی در خانه های ردیفی (محله فقیرنشین اوساکا) و ورزش بوکس بود که آندو در نوجوانی به صورت حرفه ای دنبال می کرد.
افزایش کمی آثار او در سطح معماری‌های مسکونی، کلیساها، موزه‌ها و مجتمع‌های تجاری بزرگ، و … با تکیه بر ساختارهای بتن مسلح بزرگ و نمایان است که عظمت را در معماری او افزایش می دهد.
8 اثر برتر تادوئو آندو شامل:
- نمازخانه کوه روکو (کلیسای باد)
- کلیسای روی آب-کلیسای نور
- معبد آب
- خانه Raw
- مجتمع تجاری تایمز
- پروژه ناکانو شیما
- پوزه نائو شیما
یکی از برترین آثار آندو معبد آب است که در قسمتی از جزیره آواجی خود نمایی کرده و نمود تمام عیار خلاقیت او محسوب می شود. وی در این بنا بهشت آیین بودایی در این جهان را مجسم ساخته است. این معبد در حقیقت بخش اصلی معبد هومپوکو- جی است که به شاخه نینا-جی از فرقه شینگون تعلق دارد.
آواجی یک جزیره کوچک در کناره ساحل شرقی بخش مرکزی ژاپن واقع شده است. این جزیره بین دو جزیره اصلی ژاپن (هُن شو) و جزیره چهارم ژاپن (شیکوکو) قرار دارد و واسطه‌ای شده تا با کمک دو دهانه پل عظیم، این دو پاره بزرگ سرزمین به یکدیگر دوخته شوند.
هم چنان که در امتداد جاده ساحلی در شمال جزیره قدم بردارید، راهتان به وسیله جاده باریکی از جاده اصلی منشعب شده و به سمت دامنه کوه باز شده و تابلویی مسیر معبد آب را به شما نشان می دهد.
معبد آب دو دیواره ساده دارد که کاربردی مشابه دیواره محافظ دارند. بازدیدکنندگان می بایست پیرامون سطح خارجی بیضی شکل راه بروند. مسیر عبور بین دو دیوار باریک است. مسیر بیضی شکل هم ممکن است دارای معنای سمبلیک باشد زیرا در تفکر بودائیسم دنیا شبیه یک دایره است و زندگی مردم حول سرنوشتشان به گردش در می آید. بنابراین طراحی بیضی شکل گذرگاه ممکن است به سرنوشت و گردش زندگی شباهت داشته باشد و در واقع ورود به معبد راهی برای حل رنج های بی پایان زندگی است.
پس از ورود به حریم معبد، در میان تونلی بتنی قرار می‌گیرید. راهروی ایجاد شده از دو "دیواره بتنی"تشکیل شده که نمادی کامل از کارهای آندو است. پس از عبور از دالان دیوار بتونی، گل‌های نیلوفر زیادی که بر سطح آب رویید را مشاهده می کنید که چشم اندازی بسیار زیبایی ایجاد کرده اند.
بر دامنه کوه پیش رویتان حجم دایره ای شکل با قطر بزرگ ۱۳۰ فوت و قطر کوچک ۹۸ فوت وجود دارد که پر از آب و پوشیده از گل‌های نیلوفر آبی است. در وسط این برکه، راهی ست که استخر آب را به دو قسمت، تقسیم می کند. پلکانی که از میان استخر آب عبور می‌کند شما را به زیر سطح زمین، آب و نیلوفرها می‌برد. راه پله باریک است و شما را به قسمت مرموز زیرین تالاب هدایت می کند. رفتن به زیر آب مساوی است با ورود به سالن اصلی. اگر از بالای پله ها به پایین بنگرید به دلیل نبود چراغ تاریک است. تاریکی درگاه ممکن است نمادی برای نشان دادن عمق قلب یک انسان باشد. بنابراین رفتن به بخش درونی همانند تمرینی برای بازدیدکنندگان برای ورود به قلبشان است.
در آیین بودایی، نیلوفر آبی نماد دستیابی به نور شاکا (در سانسکریت: ساکیامونی، از نام های بودا) است. در واقع این معبد نمایانگر آرزوی آندو برای ساختن مکانی بود که بودا و همه موجودات زنده بتوانند در پوششی از نیلوفر آبی به خواب فرو روند. هم چنین توانایی خود تمیزی نیلوفر آبی، نشان دهنده آلوده نشدن به وسیله محیط کثیف بیرونی است که برای معتقدان بودائیسم نمادی بسیار پسندیده و ارزشمند است. همچنین نیلوفر آبی سمبل بهشت و آسمان ها نیز می باشد.
تصاویر گیرایی که آندو در جوانی در هند دیده بود، در خاطره وی موضوعی را تداعی می کرد: «میمونی که بر گرده اسبی سوار بود و پرنده ای که بر سر میمون نشسته بود؛ جهانی که در آن همه انسان ها، حیوانات و طبیعت، در کنار هم زندگی می کنند و همه تفاوت ها زدوده شده اند؛ فضایی که در آن زندگی و مرگ، و عوالم معنوی و دنیوی، تشکیل دهنده کلیت یکپارچه و هماهنگ هستند».
معبد آب در قسمت انتهایی دالان قرار گرفته که پس از ورود و اندیشیدن به فضای دلپذیر در سکوت، ناگهان ناخواسته احساس می‌کنید که بر فراز این سکوت، آب و نیلوفرقرار گرفته است.
خلوت و جذبه در انتهای دالانی ساکت و رمز آلود
گفته می شود که معمار در اینجا، ابتدا به احساس سکوت و اشراق نزدیک شده و سپس دست به کار طراحی این مکان زده است. یک اتاق گرد با شبکه بندی از ستون های چوبی، سالن معبد را تشکیل می دهد که درون فضایی مربع شکل قرار گرفته است. توالی فرم های هندسی بیضی، مربع، دایره و شبکه ای شکل در این مکان موجب افزایش تمرکز هنگام نزدیک شدن به مقدس ترین مکان های معبد می شود. فضای داخلی سالن و ستون ها قرمز رنگ است که این رنگ در پایان روز ، هنگامی که تابش نور قرمز خورشید در غروب فضا را آکنده می‌کند، سایه‌های بلند ستون‌ها را درون حجم زیر زمینی انداخته و به رنگ قرمز تیره در می‌آید.
طراحی آندو در واقع به گونه ای است که مخاطب را با گذراندن از دیوارهای منحنی شکل و بلند به حوض بزرگی رسانده که راه ورود به اتاق اصلی از درون آن می گذرد. اتاقی مربع شکل با ستون های چوبی و رنگی قرمز مقصد پایانی است. رنگ قرمز، در آئین بودا معانی مختلقی دارد که هرکدام به معماری بنا و اندیشه تادائو آندو مفهومی جداگانه می‌بخشد.
رنگ سرخ، در اصل نماد نیروی زندگی است، پس در این معماری ابتدا، مخاطب از این نیرو سرشار می گردد. سرخ، رنگی محاظفت کننده نیز هست، در نتیجه معبد به نوعی انسان را می‌پذیرد و در پایان نیز، این رنگ که نماد خون مقدس است به بینندگانش می گوید پس از آب گل آلود، خون مقدس جاری است.
این مسیر حرکت را می توان از حیث دیگر نیز بررسی کرد:
تادائو آندو انسان تنها را پس از گذراندن از احساسات شخصی (دیوارهایی منحنی) به عقلانیت می‌رساند ( همان اتاق مربع با رنگ قرمز) عقلانیتی که در سایه تفکر شرقی پی‌ریزی شده. این مسیر از دل طبیعت شرقی می‌گذرد خاک (کف زمین دیوارها) باد (بین دیوارها) آب (حوض وسط) و نور (در تالار اصلی).
آندو با آموزه‌های شرقی خود تعریفی دوباره از انسان، طبیعت و معماری در دنیای مدرن و صنعتی در این بنا نشان می‌دهد. در واقع تادائو در این معماری دست به آفرینش زده و توانسته چنین اثر کیمیایی را خلق کند.
آندو اندیشه هایش را درباره این ساختمان چنین تشریح کرد: «با گذشت زمان، دیوار بتنی رنگ می بازد و درختان در حوضچه سایه خواهند افکند. اما نیلوفرهای آبی در تابستان همچنان به گل خواهند نشست و به مردم این پیام را می رساند که این مکان مقدس است. معماری معاصر فقط در فکر زمان حال است و بناها برای جلوه و درخششی گذرا با هم رقابت دارند. من دلم می خواهد ساختمان های که طراحی می کنم فارغ از دگرگونی های ظاهری، تا مدت ها به زندگی و تنفس ادامه دهند»
