فرهنگ مردم کشور مالزی
گردشگری › فرهنگ و تمدن
- 97/08/19
مالزی افرادی بسیار خون گرم و میهمان نواز هستند. ایرانی‌ها را بسیار دوست دارند.مسلمانها دارای رستورانها و فروشگاه‌هایی هستند که با آرم حلال مشخص می‌شوند. هندوها و چینی‌ها به بودا معتقد هستند.با توجه به طبیعت بخشنده این سرزمین بومی‌ها که اکثرا مسلمانند دارای اخلاقی خوش و دست و دل باز هستند. دارای نظم و ترتیب در کارها به شکل کاملاً اروپایی می‌باشند. که با توجه به سرمایه گذاریهای شرکت‌های ژاپنی در این کشور و نظارت و مدیریت ژاپنی‌ها این نظم در تمام جاها مشهود است.
تنها قمار خانه کشورهای مسلمان در این کشور و در بلندای تله کابین شهر گنتینگ و ورود مسلمانان مالائی به آن ممنوع است. مالزی کشوری است تفریحی و بسیار زیبا که در سال ۲۰۰۶ برابر با ۲۲ میلیون نفر توریست را پذیرا بوده‌است. جمعیت این کشور ۲۸ میلیون است.
مالزی یک جامعه چند نژادی، چند فرهنگی و چند زبانی است که شامل ٪۶۵مالایایی و دیگر قبایل بومی، ٪۲۵ چینی، و ٪۷ هندی می‌باشد. مالایایی‌هایی که بزرگترین مجموعه را تشکیل می‌دهند، همگی مسلمان می‌باشند چرا که هر فرد باید مسلمان باشد تا از لحاظ قانونی بتواند تحت شرایط امور قانونی مالزی قرار گیرد. مالایایی‌ها از لحاظ سیاسی نقش غالبی را ایفا نموده و گروهی را تشکیل می‌دهند که بومیپوترا نامیده می‌شود. زبان بومی آنها مالایایی، «باهاسا مالایو» است. باهاسای مالزی بسیار شبیه به باهاسا مالایو درکاربردی‌ترین مواردی است که زبان ملی کشور مالزی شمرده می‌شود.
در گذشته، زبان مالایایی عمدتاً به خط جاوی نوشته می‌شد که یک الگوی خطی بر اساس زبان عربی است. با گذشت زمان، ترکیب لاتین بر الگوی جاوی به عنوان یک الگوی غالب نگارشی چیره شد. این بیشتر در اثر نفوذ نظام آموزشی استعماری بوده که به بچه‌ها نگارش لاتین را به جای الگوی عربی آموزش داده‌است.
بزرگترین قبیله بومی از لحاظ تعداد، مردم ایبان از ساراواک هستند که تعدادشان بیش از ۶۰۰ هزار نفر است. برخی از مردم ایبان هنوز در روستاهای قدیمی جنگلی در کلبه‌هایی در کنار رودهای راجانگ و لوپار و سرشاخه‌های آن زندگی می‌کنند، اما بسیاری از آنها به شهر مهاجرت کرده‌اند. بیدایوه، (۱۷۰۰۰۰) قبیله‌ای است که افراد آن در بخش جنوب غرب ساراواک قرار دارند. بزرگترین قبیله بومی در ساباه، کادازان است. بیشتر آنها کشاورزان مسیحی هستند که از این طریق امرار معاش می‌کنند. اورانگ اسلی (۱۴۰۰۰۰) یا قبایل بومی، شامل تعداد ی از جوامع نژادی مختلف هستند که در شبه جزیره مالزی زندگی می‌کنند. از لحاظ سنتی، شکارچیان و کشاورزان عشایر بسیاری از آنها در مکان مشخصی ساکن بوده و تا حدودی جذب شهرهای جدید مالزی شده‌اند. اما، آنها به عنوان فقیرترین گروه اجتماعی در کشور باقی مانده‌اند.
جمعیت چینی‌ها در مالزی عمدتاً شامل فرقه‌های بدائیست ماهایالنا، تائوئیست یا مسیحی می‌باشند. زبان چینی در مالزی به انواع لهجه‌های چینی تکلم می‌شود از جمله چینی ماندارین، هوکین / فوجیان، زبان کانتونی، هاکا و تئوچو. برخی از چینی‌ها به انگلیسی به عنوان زبان اول صحبت می‌کنند. زبان چینی از لحاظ تاریخی در جامعه تجاری مالزی رایج بوده‌است.
هندیها در مالزی عمدتاً مردم تامیل هندو از جنوب هند هستند که به زبان تامیلی، مردم تلوگو، مالایالام، و هندی تکلم می‌کنند و بیشتر در شهرهای بزرگتر غرب شبه جزیره زندگی می‌کنند. بسیاری از طبقات متوسط تا بالای متوسط هندی در مالزی به زبان انگلیسی به عنوان زبان اول صحبت می‌کنند. همچنین جامعه‌ای بزرگ از سیکها در مالزی زندگی می‌نمایند که جمعیت آنها در اینجا بالغ بر ۸۳۰۰۰ نفر می‌باشد.
نژاد مرکب اوراسیایی، کامبوجی، ویتنامی، و قبایل بومی باقی جمعیت مالزی را تشکیل می‌دهند. تعداد کمی از اوراسیایی‌ها که ترکیبی از اعقاب پرتغالی- مالایایی هستند، به یک زبان درآمیخته با پرتغالی تکلم می‌کنند که زبان پاپیا کریستانگ گفته می‌شود. همچنین اوراسیایی‌هایی با اعقاب دورگه مالایایی و اسپانیائی وجود دارد که عمدتاً در ساباه سکن هستند. مهاجران موجود از کشور فیلیپین، به زبان چاواکانو صحبت می‌کنند، که تنها زبان ممزوج با مبنای اسپانیولی در آسیا می‌باشد. کامبوجیها و ویتنامیها عمدتاً بودائی هستند. (کامبوجیهای فرقه تراوادا و ویتنامیهای فرقه ماهایانا)
موسیقی سنتی مالزی شدیداً تحت تاثیر اشکال چینی و اسلامی قرار گرفته‌است. این موسیقی بطور گسترده‌ای حول ابزار موسیقی چون گدانگ (طبل) می‌چرخد، اما دیگر ابزار ضربی (برخی ساخته شده از صدف)، رباب، وسایل موسیقی رشته‌ای یا کششی، سرونای (سرنا)، و ابزار موسیقی دهل مانند (نی دوشاخه)؛ فلوت و ترومپت هستند. این کشور دارای سنت توانمندی از رقص و درامهای همراه بارقص می‌باشد، که برخی ریشه تایلندی، هندی و پرتغالی دارند. دیگر اشکال هنرمندانه شامل (تئاتر سایه‌ای خیمه شب بازی)، (wayang| kulit wayang)، سیلات (هنر رزمی دارای سبک) و صنایع دستی همچون باتیک، بافندگی با نقره و برنزکاری، می‌باشد.
مردم مالزی
مالاییها بزرگترین گروه قومی در مالزی هستند، که بیش از نیمی از جمعیت را تشکیل داده و به زبان ملی مالزی تکلم می کنند. به همراه قدیمی ترین مردم بومی گروهی را تشکیل می دهند که بومی پوترا نامیده می شوند، که به معنی پسران یا شاهزادگان زمین هستند. تقریباً تمام مالایی ها مسلمان هستند، اما اسلام در مالزی به شدت اسلام در خاور میانه نیست. اگر چه امروزه مالایی ها بیشتر در شهرها دیده می شوند ولی فرهنگ سنتی مالایی در اطراف کامپونگ، یا دهکده ها متمرکز شده اند.
چینی ها برای قرنها طرفهای بازرگانی مالزیایها بوده اند، و پس از شنیدن اخباری در ارتباط با ثروت در قرن نوزدهم به تعداد انبوه در اطراف دریای جنوب یا "نانیانگ" جمع شدند. اگرچه بیشتر در قالب یک تصور نمادین، چینی ها بعنوان بازرگانان مالزی شناخته شده اند، که در اغلب صنایع موفق بوده اند. زمانیکه اولین بازرگانان چینی به مالزی آمدند، اگر چه معمولاً سخت ترین کارها را از قبیل استخراج قلع در معدن ویا احداث راه آهن را انجام می دادند. بیشتر آنها از بودائیهای تائویی هستند که با اجداد خود در سرزمین مادری خود ارتباطات محکمی دارند. آنها حدود 35% جمعیت را تشکیل می دهند..
هندیها نیز بالغ بر 2000 سال است که به مالزی آمده اند، اما تا قرن نوزدهم مهاجرت دسته جمعی به مالزی نداشتند. بیشتر آنها از جنوب هند بودند که از فقر اقتصادی فرار کرده بودند. خیلی ها کارهای لاستیک سازی می کردند و خیلی های دیگر به ساختن بناهای زیرساختاری و برخی دیگر اقدام به تاسیس مشاغل کوچک دست زدند. امروزه ده درصد مالزیاییها اصالتاً هندی هستند. فرهنگ آنها با معبد نفیس هندوها، غذا و لباسهای رنگارنگ خود در سراسر مالزی یافت می شوند.
قدیمی ترین ساکنین مالزی
مردم قبیله ای مالزی هستند. جمعیت این عده تقریباً 5% کل جمعیت را تشکیل می دهد که اکثر آنها در ایالت ساراواک و صباح زندگی می کنند. اگرچه مردم قبیله ای مالزی دوست دارند با مشخصات قبیله ای خود طبقه بندی شوند، ولی مردم شبه جزیره مالزی آنها را تحت عنوان اورنگ اصلی قرار می دهند که به معنی "مردم اصلی" می باشد. در ایالت ساراواک اغلب مردم از قبیله دایاک هستند که عموماً در خانه های دسته جمعی که به صورت یک کریدور طویل است زندگی می کنند که یا در آب زندگی می کنند و یا در خشکی. در ایالات صباح اکثر قبیله ها کادازان هستند. اغلب مردم قبیله ای مالزی وابستگی روانی شدیدی با جنگلهای انبوه پر باران دارند.
از ابتدای تاریخ مالزی این کشور شاهد ادغام فرهنگهای مختلف و متاوتی بوده است. بیش از هزاروپانصد سال پیش پادشاهی مالی در دره بوجانگ به بازرگانان هندی و چینی خوش آمد گفت. با آمدن طلا و ابریشم راه برای ورود بودائیها و هندوها نیز هموار گشت. پس از یکهزار سال بازرگانان عرب هم به مالاکا رسیدند که با خود بنیاد مفاهیم اسلامی را آوردند. تا زمانی که پرتقالی ها به مالزی آمدند و متوجه شدند که سلطنتی را که با آن مواجه شده اند از سلطنت کشور خودشان فراگیرتر است.
ترکیب فرهنگی مالزی توسط فرهنگ های مختلفی شکل گرفته است، که فقط بعضی از آنها توانستند تاثیر بسزایی بر کشور داشته باشند. مهمترین آنها فرهنگ مالایی سنتی و فرهنگ دو فرقه غالب دیگر که بعنوان طرفهای تجاری مالزی در طول تاریخ محسوب می شدند، که عبارتند از چینی ها و هندی ها. این سه گروه اصلی با قبیله های متفرقه تلفیق شده اند که اغلب آنها در جنگل و یا مناطق ساحلی بورنیئو زندگی می کنند. اگرچه هر یک از این قبیله ها به شدت سنتها و ترکیب سنتی جامعه خود را حفظ کرده اند، بلکه آنها با ترکیب با یکدیگر نسل جدید متفاوتی از مالزی جدید را ایجاد کرده اند.
یک نمونه از پیچیدگی فرهنگ مالزی که جمعیت مهاجر در طول تاریخ پدید آورده اند، تاریخ مهاجران چینی است. اولین چینی هایی که از ابتدا در اطراف مالکا سکونت داشته و پس از آشنایی با فرهنگ و ازدواج با آنها در خلیج سکونت گزیدند، ابتدا از شهر مالاکا و اطراف آن آغاز شد. این افراد که به باباس و نوناس معروف هستند بتدریج تلفیقی ایجاد کردند که منعکس کننده اعتقادات، رفتار و هنری بود که ترکیبی از سنت مالایی و چینی بوجود آمد، به نحوی که فرهنگ جدیدی را تشکیل داد. بعدها چینی هایی که برای بهره برداری از صنایع قلع و لاستیک به مالزی آمدند، فرهنگ خود را با دقت بیشتری حفظ نمودند که بطور مثال اگر کسی به شهر پنانگ سفر می کرد، بیشتر احساس می کرد که در چین بسر می برد تا در مالزی.
مثال دیگر از تبادلات فرهنگی مالزی مربوط به مراسم ازدواج مالزیاییها است که در برگیرنده سنت هندوهای جنوب هند است که عروس و داماد در لباسهای زیبای ابریشمی که
