زیستگاه زمستانی جمعیت شرقی پروانه شهریار در آمریکای شمالی
گردشگری › حیات وحش
- 97/08/13
ذخیره‌گاه زیست‌کره پروانه شهریار (به انگلیسی: Monarch Butterfly Biosphere Reserve) یک سایت میراث جهانی است که شامل عمدهٔ زیستگاه‌های زمستانی جمعیت شرقی پروانه شهریار در آمریکای شمالی است. این ذخیره‌گاه زیست‌کره در بوم‌سار کمربند آتشفشانی جنگل‌های کاج بلوط ترانس مکزیکن واقع شده‌است که در مرز میچوآکان و مکزیک در ۱۰۰ کیلومتری (62 مایل) شمال غرب مکزیکو سیتی قرار دارد. سالانه میلیون‌ها پروانه به این ذخیره‌گاه می‌رسند. پروانه‌ها تنها در بخشی از این ذخیره‌گاه 56000 هکتاری از ماه اکتبر تا مارس ساکن می‌شوند. این ذخیره‌گاه زیست‌کره از انواع گونه‌های پروانه محافظت کرده و زیستگاه آنان محسوب می‌شود.
پروانه‌های شهریار با داشتن عرض بالی برابر 10 سانتیمتر از قابلیت زیادی برای پرواز در مسیرهای طولانی برخوردارند از این رو تنها گونه از پروانه‌ها هستند که مانند بسیاری از پرنده‌ها مهاجرت شمال به جنوب دارند. این پروانه‌ها سالانه از آمریکای شمالی راهی مکزیک شده و دوباره بازمی‌گردند. بسیاری از این پروانه‌های زیبا با طی مسیری بیش از ۴۵۰۰ کیلومتری از کانادا و آمریکا به مکزیک کوچ می‌کنند، اما از آنجایی که طول عمر آنها تنها دو ماه است، تکمیل این سفر طولانی به چهار نسل از این پروانه‌های زیبا نیاز خواهد داشت. میلیون‌ها پروانه شهریار، در فصل مهاجرت خود با پرواز دسته‌جمعی در آسمان و نشستن دسته‌جمعی بر روی شاخه‌های درختان کهنسال، مناظر دیدنی را خلق می‌کنند.
در بیشتر زمستان، پروانه‌های شهریار شرق آمریکای شمالی در این منطقه یافت می‌شوند. پژوهشگران غربی این منطقه را در سال 1975 کشف کردند. طبق فرمان ریاست جمهوری در دهه ۱۹۸۰ و سال 2000 این مناطق به‌عنوان ذخیره‌گاه فدرال تعیین شد. در سال 1980 این مناطق به عنوان ذخیره‌گاه زیست‌کره و در سال 2008 یکی از میراث جهانی یونسکو اعلام شد. درحالی که این ذخیره‌گاه عمدتاً روستایی باقی‌مانده‌است، مدیران نگران اثرات زیان‌بار برداشت غیرقانونی چوب و گردشگری هستند. تلاش برای حفاظت این ذخیره‌گاه گاهی با منافع مالکان خصوصی اراضی، کشاورزان محلی و مردم بومی در تضاد قرار می‌گیرد.
میلیون‌ها پروانه سفر رو به جنوب و مکزیک خود را از تگزاس آغاز کرده و سپس به کوه‌های سیرا مادره خاوری می‌رسند.پروانه‌ها به صورت خوشه‌ای بر روی درختان کاج و اویمل تجمع می‌کنند. به سبب انبوه پروانه‌های سیاه و نارنجی، بسیاری از درختان نارنجی به نظر می‌رسند و گاهی شاخه‌های آنها از وزن پروانه‌ها خم می‌شود. با آمدن بهار، این پروانه‌ها سراسر آمریکا را طی می‌کنند و گاهی مهاجرت آنها در شرق کانادا پایان می‌یابد. در طی این سفر طولانی چهار نسل از پروانه‌های شهریار متولد شده و می‌میرند. الگوهای مهاجرت پروانه‌های شهریار باتوجه به تغییرات آب و هوا تغییر می‌کند. در طول مهاجرت هنگامی که آنها به‌دنبال دمای خنک‌تر هستند به شمال پرواز می‌کنند. جمعیت متراکم ایشان در حفظ گرما مؤثر است. پروانه‌ها اگر به سبب خورشید احساس گرما کنند به پرواز درمی‌آیند. صدای به‌هم خوردن بال انبوه پروانه‌ها با صدای ترنم باران مقایسه شده‌است.
زمانی که پروانه‌ها به مقصد می‌رسند، در کنار یکدیگر و به شکلی متراکم بر روی درختان می‌نشینند تا حرارت را حفظ کرده و بالهای خود را باز می‌کنند تا نور آفتاب را جذب کنند. پرواز و تجمع این پروانه‌ها بر روی درختان و زمین منظره‌ای جالب را به وجود می‌آورد به شکلی که انگار کولاکی نارنجی رنگ درحال وقوع است.
