قرارداد گمرکی ایران و روسیه در دوره قاجار
خواندنی › تاریخ
- 97/08/04
قرارداد گمرکی ایران و روسیه در سال 1319ق/ 1901م به دنبال اخذ وامهای پشت سر هم از روسیه تزاری توسط مظفرالدین شاه منعقد شد؛ بدین صورت که روسها یکی از شرایط پرداخت قرضه دوم خود به ایران را عقد قرارداد گمرکی جدیدی بین دو کشور عنوان کردند. این قرارداد که در راستای سیاست سلطهجویانه استعمار اقتصادی روسیه تنظیم شد، سرنوشت اقتصادی ایران را به طور چشم گیری به آن دولت سپرد. به نظر میرسد هدف اصلی روسها از این امتیاز نیز به مانند سایر امتیازات اقتصادی که در دوره قاجار از ایران کسب نمودند، مقاصد سیاسی بود، زیرا با از بین بردن استقلال اقتصادی ایران می توانستند هرچه بیشتر سلطه استعماری خود را بر این کشور تحکیم و تکمیل نمایند و ایران را از هر نظر وابسته به خود سازند

روند انعقاد قرارداد گمرکی
گمرکات ایران از زمان صفویه تا سال 1317 ق / 1899 م به صورت مقاطعه اداره می شد و هیچ گاه قواعد و مقررات ثابت و معینی برای دریافت حقوق گمرکی وجود نداشت، بلکه معمولاً شخص مقاطعه کار آنطور که میخواست عمل میکرد. امینالدوله در دوران صدارت کوتاهش تصمیم گرفت برای سر و سامان دادن به امور گمرکی چند نفر متخصص از اروپا استخدام کند. به همین منظور، سه نفر بلژیکی را به عنوان اینکه از یک کشور بیطرف هستند استخدام کرد. این سه نفر بعد از برکناری امینالدوله به ایران رسیدند و روسها آنها را نیز «مثل امینالسلطان نوکر مخصوص خودشان کردند».

خلاصه قرار داد هفت ماده ای گمرکی ایران و روسیه
- تعیین میزان دریافت حقوق گمرکی از مالالتجارههای اتباع روس و ایران و حذف شدن تعرفههای پیشبینی شده در معاهده ترکمانچای
- تعلق گرفتن حقوق گمرکی به مالالتجاره خارج شده از روسیه در موقع ورود به ایران و تغییر آن از صدی پنج به صدی یک و نیم درصد
- موقوف و متروک شدن حقوق صادرة صدی پنج در خروج مالالتجاره و امتعه در ایران به استثنای موارد خاص
- تعهد دولت ایران برای جلوگیری از دریافت حقوق راهداری به منظور حفظ و نگهداری راهها
- تأسیس گمرکخانه در بخشهای مهم راههای ارتباطی برای دریافت حقوق مساوی از مالالتجارهها و همچنین محافظت از کالاهای تجار
- دریافت حقوق کالای ورودی به روس به پول معمول آن کشور
- تعهد دولت ایران برای اجرای کامل مفاد قرارداد در تمام نقاط سرحدی ایران.