چنگیز مهدی پور مردی است که موسیقی عاشیقی را به نت درآورد
مجله › موزیک
- 97/09/08
چنگیز مهدی‌پور یکی از شناخته شده‌ترین عاشیقهای معاصر ایران، با انتقاد از پخش و تبلیغ موسیقی‌های ضعیفی که باعث تغییر و تنزل ذائقه موسیقایی مخاطبین شده، از مردم خواست موسیقی خوب بشنوند و از آن حمایت کنندمهدی پور ، با اشاره به نت درآوردن موسیقی عاشیقی برای اولین بار، توضیح داد: با تمام مخالفت‌هایی که از سوی عاشیقهای قدیمی شد، اعتقاد داشتم بدون اینکه به اصالت ساز دست بزنم، به گونه‌ای نوآوری ایجاد کنم که این موسیقی همه‌پسند شود. با این کار سعی و تلاش داشتم تا به شناساندن موسیقی خطه آذربایجان به دنیا کمکی کرده باشم. خوشبختانه اکثر جوان‌ها که تا حدودی با موسیقی عاشیقی قهر کرده بودند دوباره ارتباط خوبی با آن برقرار کردند. وی، علمی‌شدن موسیقی عاشیقی را موجب مخاطبان غیرآذری دانست و گفت: اگر ما ایمان داریم که آلات موسیقی عاشیقی جزء موسیقی است، مثل همه ژانر‌ها باید ساز یا موسیقی خودمان و همچنین قابلیت‌های آن را به دنیا معرفی کنیم. آن‌ها وقتی ساز را با قابلیت خوب می‌بینند، مثل سازهای خودشان با حمایت سازمان یونسکو برای نسل‌های آینده نگه می‌دارند
چنگیز مهدی پور با گلایه از کم‌‌لطفی مسئولان نسبت به موسیقی بومی گفت: کم‌لطفی‌هایی از طرف مسئولین به هنر و هنرمندان شده که متأسفانه تأثیرات منفی داشته است. من می‌توانم بگویم که دهه 70 دهه شکوفایی موسیقی و بلکه موسیقی تمام قومیت‌های ایران بود. در این دهه موسیقی کردستان، آذربایجان، بختیاری و لرستان و بقیه نواحی به نوعی بهتر شنیده شدند. جشنواره‌هایی که در دهه 70 برگزار می‌شد خیلی با عظمت بود و حتی در هر جشنواره تا 500 گروه شرکت می‌کردند
در ادامه به مسئولیت مردم در قبال موسیقی اشاره کرد و افزود: الان موسیقی هایی هستند که حتی در ژانر خودشان از نظر محتوا و تکنیک در سطح پایینی قرار دارند، ولی طوری تبلیغ شده‌اند که ذائقه موسیقایی مردم را تنزل داده و عوض کرده است. مردم ما باید به این مسئله خیلی دقت کنند و موسیقی‌های خوب را بشنوند و از آن حمایت کنند
مهدی پور در ادامه گفت و گوی خود خاطرنشان کرد: به دلیل حمایت‌نشدن مجبور هستم در کشورهای همجوار کار خود را ادامه دهم. الان در جمهوری آذربایجان تدریس می‌کنم و رئیس کنسرواتوار آذربایجان دو سه جلسه با من برای همکاری گذاشته‌اند، فعلاً نرفتم ولی با ادامه این وضعیت متأسفانه خواسته یا ناخواسته باید وطن خود را ترک کنم. در حالی که من هیچ وقت دوست ندارم کشور و شهر خودم را ترک کنم و به جای دیگری بروم، من اگر امروز به این جایگاه رسیده‌ام، مدیون کشورم هستم
