دوج چارجر خودرو کلاسیک و عضلانی
خودرو › کلاسیک
- 97/08/10
در سال 1966 تولید چارجر برای رقابت با مدلهایی همچون باراکودا و ماستنگ و بر روی پلت فرم سایز متوسط کرنت رسما اغاز شدطراحان به دو صندلی در جلو اکتفا نکرده و دو عدد نیز در عقب قرار دادند! کنسول وسط تنها محدود به قسمت جلوی خودرو نمی شد بلکه تا انتهای خودرو و صندلی های عقب نیز امتداد داشت.مدل 1967 به مقدار کمی تغییرات احتیاج داشت. یک تغییر کوچک در طراحی خارجی اضافه شدن چراغهای راهنما به بالای گلگیرها بود. به علاوه کنسول سرتاسری داخل خودرو با یک نمونه ی عادی تعویض شد. 
دو موتور جدید برای چارجر قابل سفارش بودند که عبارت بودند از 440 مگنوم! که در 660 دستگاه از انها استفاده شد. دومین موتور یک 383 با کاربراتور دو دهانه بود که جایگزین 361 V8 قبلی شد. اگرچه تولید چارجر در سال 1966 یک موفقیت بزرگ برای دوج بود ولی در سال بعد تنها 15788 دستگاه از ان تولید شد. یعنی کمتر از نصف تولید سال قبل! مدل فست بک دیوانه کننده (fastback craze) به اخر راه خود نزدیک شده بود و زمان طراحی مجدد چارجر فرا رسیده بود.
در هر سال چارجر تغییراتی در مدلهای قبلی خود اعمال میکرد تا اینکه در سال 1970 تغییرات ظاهری بیشتری در چارجر انجام شد. سپر جلو یک پوشش کرومی دریافت کرد. چارجر به همراه چلنجر و باراکودا در رنگ های جدید فوق العاده ای مثل Plum Crazy Purple ، Sublime Green و چند رنگ دیگر تولید می شد. مدلهای R/T چارجر جدید که طراحی ظاهری بر عکس مدلهای قبلی داشتند بر روی در های خود می دیدند. چارجرهای 500 نیز همچنان در این سال تولید می شدند. ولی فاقد ویژگیهایی همچون عملکرد فوق العاده ی مدلهای 69 بودند. انجین 440 SixPack تنها انجین جدید اضافه شده در این سال بود. اما مطمئنا یک انجین ضعیف نبود! چرا که از سه کاربراتور دو دهانه استفاده می کرد و قدرت ان به 390 اسب بخار می رسید. با وجود همه ی اینها میزان فروش چارجر به 49768 دستگاه کاهش پیدا کرد. مهمترین دلیل این کاهش فروش نیز چیزی نبود جز مدل جدید چلنجر!
از 1972 تا 1974 کمپانی دوج، چارجر را از یک مدل High Performance به یک خودروی لوکس سوق داد. دلیل اصلی نیز همان قوانین الایندگی و … بود. در نتیجه انها دیگر نمی توانستند خودروهای با Performance بالا عرضه کنند. موتورهای HEMI نیز دیگر عرضه نمی شدند و سایر موتورها تا سال 74 بار دیگر دچار افت قدرت شدند.
