نمایش کلکسیونی جذاب از خودرو و موتورسیکلت فیلم های علمی تخیلی در موزه پیترسن
خودرو › کلاسیک
- 98/03/19
بیش از ۴۰ خودروی جذاب از فیلم‌های علمی‌تخیلی پرطرفدار مثل بازگشت به آینده، بتمن، ترمیناتور و بلیدرانر در موزهی پیترسن به‌نمایش گذاشته شده‌اند.نظریه‌های مختلفی در مورد آینده‌ی خودروسازی و حملونقل وجود دارد، اما هیچ چیزی مانند پیش‌بینی‌های سینما جذاب نیست. هالیوود را می‌توان پرچم‌دار نمایش جذاب خودروهای آینده دانست؛ در فیلم‌های سینمایی سال‌های گذشته، انواع خودروهای آینده با قابلیت پرواز کردن، زیر آب رفتن، سرعت حرکت باورنکردنی، صحبت کردن و هوشمند را دیده‌ایم.
در برخی فیلم‌ها، خودروها بیشتر از یک وسیله‌ی نقلیه‌ی معمولی هستند و باید به‌عنوان یک شخصیت برجسته در نظرشان گرفت. به‌ویژه در فیلم‌هایی که موضوع اصلی خودرو باشد، این بدنه‌ی فلزی با چهارچرخ نزدیک‌ترین دوست انسان‌ها و حتی گاهی قهرمان داستان نشان داده می‌شود. تماشای خودروهای برجسته‌ی فیلم‌های سینمایی می‌تواند تجربه‌ای هیجان‌انگیز و ارزشمند باشد؛ ماه گذشته، مدیران ارشد آئودی و مایکروسافت بیش از ۴۰ خودروی فیلم‌های سینمایی هالیوود در سال‌های گذشته را در موزهی پیترسن لس‌آنجلس (Petersen Automotive Museum) درکنارِ هم قرار دادند.
خودروهای مختلفی در این همایش ویژه که تا ۱۵ مارس سال ۲۰۲۰ میلادی (۲۵ اسفند سال ۱۳۹۸ خورشیدی) ادامه دارد، به‌نمایش گذاشته شده‌اند؛ از دلورین تا لکسوس و حتی موتورسیکلت‌های منحصربه‌فرد. در ادامه‌ی این مقاله نگاهی دقیق‌تر به جذاب‌ترین خودروها و موتورسیکلت‌های این همایش خواهیم داشت.
بت موبیل
دو مدل مختلف از خودروهای بتمن در موزهی پیترسن به‌نمایش در آمد؛ تولید سال‌های ۱۹۶۶ و ۱۹۸۹. بت‌موبیل سال ۱۹۶۶ در سریال تلویزیونی و فیلم سینمایی دراختیار بتمن قرار گرفت؛ این خودرو درواقع مدلی از لینکلن فیوچورا (Futura) محصول سال ۱۹۵۵ بود که باهنر جورج بریس، ظاهری کاملاً متفاوت پیدا کرد. لینکلن فیوچورا یک مدل مفهومی بود که بهصورت دست‌ساز در شرکت ایتالیایی کاروزِریا گیا (Carrozzeria Ghia) ساخته شده بود؛ باتوجه به طراحی خاص محصول منحصربه‌فرد لینکلن، هنگامی‌که تنها سه هفته زمان برای تولید بت‌موبیل اختصاص داده شد، تیم بریس کارِ چندان مشکلی پیش‌رو نداشتند. تغییرات بت‌موبیل ۱۹۶۶ دربرابر لینکلن فیوچورا به بازطراحی نمای جلو و عقب و خطوط جانبی خلاصه می‌شود و بخشی از قسمت‌های ویژه‌ی محصول لینکلن مثل شیشه‌ی دوگانه و منحنی در خودروی بتمن حفظ شدند. در نمای عقب، تغییرات بزرگی مثل سراگزوز سه‌تایی، خروجی توربین شکل و دو بالشتک برای باز شدن چتر هوایی ایجاد شده بود. البته بت‌موبیل دهه‌ی ۱۹۶۰ واقعا به پیشرانه‌ی توربین مجهز نبود بلکه نمونه‌ی ۸ سیلندر V شکل آمریکایی نهایت قدرت را تولید می‌کرد. جالب این است که به‌دلیل مشکل فنی مدل مفهومی لینکلن در انتقال قدرت، بتمن باید از جعبه‌دنده‌ی خودکار فورد گلکسی استفاده می‌کرد. جورج بریس بت‌موبیل را به تهیه‌کننده‌های سریال و فیلم بتمن اجاره کرد و سپس در گاراژش قرار داد؛ بت‌موبیل ۱۹۶۶ تا سال ۲۰۱۳ در اختیار هریس بود تا اینکه با دریافت مبلغی حدود ۴/۲ میلیون دلار، این مدل خاص را به یگی از کلکسیونرهای آمریکایی فروخت.
در همایش موزهی پیترسن، بت‌موبیل فیلم سینمایی بتمن محصول سال ۱۹۸۹ به کارگردانی تیم برتون و هنرنمایی‌های جک نیکلسون و مایکل کیتون هم وجود دارد. بت‌موبیل ۱۹۸۹ باهدف طراحی آینده‌نگرانه براساس فیلم ۱۹۶۶ شکل گرفته بود؛ این خودرو از شاسی شورولت ایمپالا و پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل استفاده می‌کرد و طراحی‌اش کاملاً اختصاصی بود. بتمن در این خودرو می‌توانست با فشردن یک دکمه در کنسول مرکزی، به خلافکاران بمب پرتاب کند، با استفاده از مسلسل‌های M1919 Browning که روی بدنه نصب شده بودند، سروصدا و نابودی به‌بار آورد و با قلاب‌های ویژه سریع‌تر از پیچ‌های تند عبور کند. دقیقاً مشخص نیست چند دستگاه از بت‌موبیل ۱۹۸۹ که در فیلم بازگشت بتمن (Batman Returns) محصول سال ۱۹۹۲ هم استفاده شد، ساخته شده باشد؛ به‌عقیده‌ی کارشناسان از این مدل بین دو تا پنچ نمونه تولید شده است. درهرصورت براساس اطلاعات موجود، موزهی پیترسن یکی از بت‌موبیل‌های سال ۱۹۸۹ را به‌نمایش گذاشته و نمونه‌ی دیگری هم در اختیار جان پیترز تهیه‌کننده‌ی فیلم‌های بتمن سال ۱۹۸۹ و ۱۹۹۲ است.
ماشین زمان دلورین
اگر دلورین DMC-12 در سه‌گانه‌ی بازگشت به آینده (Back to the Future) به‌نمایش گذاشته نمی‌شد، قطعاً این خودروی جذاب بدون توجه ویژه در تاریخ محو می‌شد. هالیوود باعث شد تا تنها محصول جان دلورین در نگاه علاقه‌مندان سینما و دنیای خودرو ماندگار شود؛ البته دلیل اصلی انتخاب DMC-12 برای سه‌گانه‌ی بازگشت به آینده، طراحی متفاوت و مدرن و خاصش بود که این مورد را باید مدیون جورجتو جوجارو، طراح مشهور ایتالیایی باشیم. ماشین زمان دلورین با طراحی ران کاب و اندرو پروبرت شکل گرفت؛ ایده‌ی اصلی در فیلم این است که سوخت اصلی این خودرو از رآکتور هسته‌ای پلوتونیومی تأمین می‌شود و زمانی‌که پلوتونیوم در دسترس نباشد، می‌توان از نیروی آذرخش برای به‌کار اندختن خازن مخصوص دکتر اِمِت براون استفاده کرد. تمام این فرآینده‌ها روی پرده اتفاق می‌افتد؛ در پشت پرده، دلورین DMC-12 از پیشرانه‌ی ۶ سیلندر V شکل محصول مشترک پژو،رنو و ولوو با نهایت قدرت ۱۳۰ اسب‌بخار استفاده می‌کند. DMC-12 وسیله‌ی اصلی دکتر امت براون و مارتی مک‌فلای برای سفر در زمان و ساخت فیلم‌های ۱۹۸۵، ۱۹۸۹ و ۱۹۹۰ بود. کار کردن با ماشین زمان دلورین هم بسیار آسان بود؛ ابتدا تاریخ مورد نظر برای سفر روی داشبورد تنظیم و سپس تا ۱۴۰ کیلومتربرساعت سرعت‌گیری می‌شود. اگر مشکلی برای خودرو وجود نداشته باشد، سفر در زمان به‌لطف جادوی سینما اتفاق می‌افتد؛ البته همان‌طور که بارها در فیلم دیدیم، ماشین زمان دلورین همیشه مثل ساعت کار نمی‌کند. موزهی پیترسن یک دستگاه از ماشین زمان را دراختیار دارد و نمونه‌ی دیگر در آفریقای جنوبی است.
الگیتور مسابقه ی مرگ
فیلم سینمایی Death Race 2000 محصول سال ۱۹۷۵ با هنرنمایی دیوید کارادین و سیلوستر استالونه، زمانی را به‌تصویر می‌کشد که زیر گرفتنِ عابرین پیاده با خودرو جرم نیست و از لحاظ اخلاقی هم مشکلی ندارد؛ البته در دنیای این فیلم، خودروها مرگ‌بارترین وسیله هستند و کشتن انسان‌ها هم یک ورزش پرطرفدار است. یکی از جذاب‌ترین خودروهای مسابقه‌ی مرگ، الگیتور (Aligator) است؛ الگیتور شاید در نگاه اول مشابه شورولت کوروت باشد، اما براساس فولکس واگن بیتل ساخته شده است. جیمز پاورز در ساخت این خودروی متفاوت از پیشرانه‌ی ۶ سیلندر خطی هواخنک شورولت کوروِیر و ازطرفی کیلومترشمار فولکس واگن استفاده کرده است. قسمت دوم Death Race سال ۲۰۱۷ تولید شد که البته خودروهایی این فیلم در موزهی پیترسن نیستند. الگیتورِ آلمانی‌آمریکایی مسابقه‌ی مرگ ۲۰۰۰ سال ۲۰۱۵ به‌قیمت نامشخصی به یک کلکسیونر فروخته شد؛ نمونه‌ای که در پیترسن وجود دارد، کپی الگیتور اصلی است.
خودروی ویژه ریک دِکارد
سیدنی جِی مید معروف به «سید مید» یکی از برجسته‌ترین هنرمندان و طراح‌های آمریکایی است که در فیلم‌هایی سینمایی مشهور، خودروهای متنوعی از او را دیده‌ایم. یکی از مهم‌ترین کارهای سید مید، طراحی خودروهای فیلم ماندگار بلیدرانر (Blade Runner) محصول سال ۱۹۸۲ است؛ شخصیت ریک دکارد در این فیلم با بازی هریسون فورد، خودرویی جذاب با قابلیت پرواز دارد که حاصل خلاقیت سید مید است. فیلم بلیدرانر لس‌آنجلس در سال ۲۰۱۹ را با دیدگاه دهه‌ی ۱۹۸۰ به‌تصویر می‌کشد؛ در حال حاضر در سال ۲۰۱۹ هستیم و خبری از خودروهای پرنده و حتی خودران نیست. به‌نظر می‌رسد که سازندگان بلیدرانر روند پیشرفت فناوری را خیلی خوش‌بینانه یا باتوجه به داستان فیلم جنجالی تصور کرده‌اند. اما خودروی مخصوص دکارد چه ویژگی‌هایی دارد؟ اول از هرچیزی باید بدانیم این خودرو، از قطعه‌های مختلف اختصاصی ساخته شده است. اما در این بین، فرمان این خودروی پرنده از روی فولکس واگن بیتل کلاسیک برداشته شده؛ البته برای مخی نگه داشتن این مورد، بخش مرکزی فرمان برداشته شده است. خودروی دکارد چیزی جز قطعه‌های به‌هم متصل‌شده در ناهماهنگ‌ترین حالت ممکن نیست. بیشتر خودروهای فیلم بیلدرانر ۱۹۸۲ پس از تصویربرداری و پایان پروژه تخریب شده‌اند اما این مدل جان سالم به‌در برد و پیش از رسیدن به پیترسن، در موزه و تالار افتخارات پلیس آمریکا نگه‌داری می‌شد.
نایت رایدر KITT
خودروی دو هزار صنایع نایت (Knight Industries Two Thousand) که بهصورت مخفف KITT شناخته می‌شود، یکی از جذاب‌ترین شخصیت‌های منحصربه‌فرد در سینما و تلویزیون است. مایکل شفه برای خلق این خودروی جالب از پونتیاک فایربرد مدل ۱۹۸۲ استفاده کرد؛ بااینکه KITT هنوز هم ظاهر اصلی پونتیاک را دارد اما این خودرو به هوش مصنوعی مجهز است و با انسان‌ها ارتباط برقرار می‌کند. آن‌طور که این سری فیلم و سریال می‌بینیم، هنرپیشه‌های مختلف مثل ویلیام دنیلز و وال کیلمر صداگذاری KITT را انجام می‌دهند. در دنیای نایت رایدر، خودروی KITT از ریزپردازنده‌ی Knight 2000 برای فکر کردن، صحبت کردن و یادگیری استفاده می‌کند. KITT به تجهیزات دیگری هم مثل چتر هوایی، شعله افکن، چنگک صخره‌نوردی و دوربین فروسرخ مجهز است؛ علاوه‌بر این، KITT می‌تواند در حالت بی‌صدا هم کار کند تا بهصورت مخفی‌کاری مأموریت‌های مختلف انجام شود. کابین پونتیاک فایربرد برای تغییر به KITT کاملاً متحول شده است؛ داشبورد و فرمان آینده‌نگرانه جدید هستند و انواع چراغ‌ها و دکمه‌ها روبه‌روی راننده قرار دارد. نکته‌ی جالب این است که نشان پونتیاک هنوز هم روی دسته‌دنده وجود دارد اما بهصورت برعکس. حدود ۲۰ دستگاه از KITT تولید و بیشتر نمونه‌ها در طول سال‌ها تصویربرداریِ صحنه‌های تعقیب و گریز، از بین رفتند. در حال حاضر تنها ۵ دستگاه از این خودرو باقی مانده است؛ یک دستگاه در شرکت فیلم‌سازی یونیورسال پیکچرز (Universal Pictures) نگه‌داری می‌شود. دیگر نمونه‌ها در اختیار کلکسیونرها قرار دارند.
وِیلند RT
خودروی زرهیِ ویژه‌ی حملونقل Weyland RT برای دوام آوردن در بدترین شرایط و در سیاره‌های مختلف طراحی شده است. ویلند یک خودروی کاربردی با هشت چرخ و ۵/۷ متر فاصله‌ی محوری، توانایی تحمل بیش از ۱۰۰۰ درجه‌ی سلسیوس گرما و ظرفیت ۲۰ نفر با انواع تجهیزاتشان است؛ ویلند با هدف تولید بهترین خودرو برای اکتشاف و جست‌وجو در سیاره‌های ناشناخته طراحی شده است. در فیلم سینمایی پرومتئوس (Prometheus) محصول سال ۲۰۱۲ با کارگردانی ریدلی اسکات و هنرپیشگی نومی راپاس، شارلیز ترون، مایکل فسبندر، ادریس البا و گای پیرس داستان در سال ۲۰۹۴ اتفاق می‌افتد و ریلند RT بهترین وسیله برای اکتشاف مکان‌های ناشناخته است. ریلندر در این فیلم از توربین گازی سرامیکی برای قدرت گرفتن استفاده می‌کند اما در دنیای واقعی، پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر V شکل دیزل نیروبخش این خودروی بزرگ است. زیر بدنه‌ی آینده‌نگرانه، ریلندر RT کامیون تاترا T813 است؛ این کامیون به‌طور سفارشی از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۸۲ برای مقاصد نظامی ساخته شد. مدل هشت چرخ تاترا T813 حدود ۲۶۶ اسب‌بخار قدرت و ۹۹۰ نیوتن‌متر گشتاور دارد که برای کشش بارهای سنگین تا ۱۰۰ تن کافی خواهد بود. از سه دستگاه تولیدشده‌ی ریلند RT برای فیلم پرومتئوس، یک دستگاه در موزهی پیترسن و یک نمونه‌ی دیگر هم در انگلستان است.
موتورسیکلت سفارشی هوندا برای ماتوکو
متخصص‌های هوندا برای تولید موتورسیکلتی منحصربه‌فرد در فیلم Ghost in the Shell محصول سال ۲۰۱۷، با شرکت نیوزیلندی داینامو (Human Workshop Dynamo) همکاری کردند. هدف اصلی خلق موتورسیکلتی جذاب بود که نمایانگر پیشرفت در قرن ۲۲ باشد؛ مدل NM4 محصول هوندا که در حالت استاندارد هم طراحی خاصی دارد، برای این پروژه انتخاب شد. موتورسیکلتی که در فیلم به‌همراه اسکارلت جوهانسون در نقش ماتوکو کوساناگی و ترافیک سنگین آینده می‌بینیم، در دنیای واقعی هم کاملاً عملیاتی است؛ درواقع تغییر بزرگ نمونه‌ی واقعی با فیلم، پنل‌های سفارشی فیبرکربن است و قطعات مکانیکی همه اصلی هستند. با استفاده از چراغ‌های LED در بخش‌های مختلف و طراحی فوق‌العاده جذاب، هوندا NM4 حالا حداقل از نظر ظاهری یک موتورسیکلت قرن بیست و دومی است. براساس گفته‌های تهیه‌کنندگان فیلم، پنچ نمونه از موتوسیکلت سفارشی هوندا تولید شد. فیلم Ghost in the Shell براساس یک مانگای ژاپنی اثر ماسامونه شیرو شکل گرفته است.
موتورسیکلت خودران ترمیناتور
موتوترمیناتور (Moto-Terminator)، کابوس انسان‌ها در فیلم Terminator Salvation محصول سال ۲۰۰۹ است. موتوترمیناتور یک موتورسیکلت خودران است که تنها با هدف کشتن انسان‌ها در جاده‌های دنیای نابودگر حرکت می‌کند. این ماشین کشتار پیشرفته به انواع فناوری‌ها و سیستم‌ها مثل سنسورهای اپتیک، ساطع‌کننده‌ی پلاسما، مینی‌گان M134 روی چرخ عقب و مسلسل‌های M1919 Browning روی چرخ جلو مجهز است. همان‌طور که مدتی پیش بی‌‌ام‌و به جهان نشان داد، تولید موتورسیکلت خودران که بتواند تعادلش را کنترل کند واقعا ممکن است. البته نویسنده‌های فیلم، امکان نشستن روی موتوترمیناتورها را فراهم کرده‌اند تا شخصیت جان کانر با بازی کریستین بیل بتواند صحنه‌های دیدنی تصادف را به بینندگان تقدیم کند. اطلاعات زیادی از قوای فنی موتوترمیناتور در دسترس نیست؛ تنها می‌دانیم که دوکاتی هایپرموتارد (Ducati Hypermotard) مجهز به پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۹۳۷ سی‌سی با قدرت ۱۱۳ اسب‌بخار و جعبه‌دنده‌ی ۶ سرعته اساس ترمیناتور موتورسیکلتی خودران را تشکیل داده است.
سریع ترین خودروی کارتونی در سینما
Mach 5 ابتدا در دنیای انمیشین متولد شد و پس از رسیدن به‌عنوان مشهورترین خودرو، به سینما هم رسید. این خودروی مسابقه‌ای با هفت دکمه‌ی مرکزی روی فرمان برای قابلیت‌هایی چون جَک زدن، تایرهای مقاوم، تیغه‌های جلو و محفظه‌ی ضد گلوله برای کابین و قدرت ۵۰۰۰ اسب‌بخار شهرت دارد. Mach 5 تا سال ۲۰۰۸ تنها یک خودروی کارتونی بود اما سرانجام با فیلم Speed Racer واچوفسکی‌ها، از دنیای دوبعدی خارج شد. البته پیش از این هم در سال ۲۰۰۰، نمونه‌ی واقعی این خودرو براساس شورولت کوروت ساخته شد. تفاوت بزرگ نمونه‌های واقعی این بود که قدرت نهایی به ۳۸۰ اسب‌بخار می‌رسید و شورولت کوروت قابلیت حرکت زیرِ آب و شلیک کردن گلوله نداشت. شرکت Speed Racer Autoworks تصمیم داشت ۱۰۰ دستگاه از Mach 5 را باقیمت پایه حدود ۷۲,۵۰۰ دلار تولید کند؛ اما این پروژه به سرانجام نرسید و تنها چند دستگاه از این خودرو تولید شد. یکی از مدل‌های تولیدشده، جایگاه محکم و همیشگی در موزهی پیترسن دارد.
آئودی اسپرت کوپه RSQ
خودروساز آلمانی آئودی سال ۲۰۰۴ برای فیلم I,Robot با کارگردانی الکس پرویاس و بازی ویل اسمیت، مدل مفهومی RSQ Sport Coupe را تولید کرد. RSQ یک خودروی کوپه و موتورمیانی بود که با نظارت جولیان هونیگ برای تردد در خیابان‌های سال ۲۰۳۵ شیکاگو طراحی شد. متخصص‌های آئودی برای حفظ کردن RSQ در خانواده‌ی این برند، جلوپنجره و نشان شرکت را در RSQ قرار دادند؛ اما در بخش‌های دیگر، به‌ویژه طراحی جانبی و پوشش چرخ‌ها یا بهتر است بگوییم گوی‌ها، این مدل مفهومی کاملاً از آینده آمده بود. ماجرا وقتی جالب می‌شود که مقامات آئودی از RSQ برای پیش‌نمایش مدل R8 که نسل اولش سال ۲۰۰۶ رونمایی شد، استفاده کردند. RSQ پس از تکمیل کردن مأموریتش در فیلم I, Robot و تولد مدل R8، این روزها در کلکسیون ارزشمند آئودی نگه‌داری می‌شود. لکسوس هم از این شیوه بازاریابی در فیلم Minority Report محصول سال ۲۰۰۲ استفاده کرده بود.
خودروی ویژه برای زنبور سبز
دین جفریز، خالق خودروی جالب سریال The Green Hornet یا زنبور سبز در سال‌های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۷ بود. خودرویی این سریال که با نام زیبای سیاه (Black Beauty) شناخته می‌شد، در اصل یک دستگاه ایمپریال کراون مدل ۱۹۶۶ بود؛ زیبای سیاه با جلوپنجره‌ی بزرگ‌تر، چراغ‌های سبز، طراحی متفاوت عقب، چراغ‌های عمودی و پرتاب موشک از محصول کلاسیک ایمپریال جدا می‌شود. دو دستگاه از این مدل تولید شد؛ یک دستگاه پس از بازسازی کامل به‌وسیله جفریز به موزهی پیترسن فروخته شد و نمونه‌ی دیگر هم در کلکسیونی شخصی محافظت می‌شود.
جگوار XKR و دشمن جیمزباند
مأمور ۰۰۷ سازمان جاسوسی بریتانیا همیشه از خودروهای استون مارتین استفاده می‌کند، بنابراین بهترین خودرو برای دشمن‌های جیمز باند، چیزی بهتر از جگوار نیست. در فیلم Die Another Day محصول سال ۲۰۰۲، پیرس برازنان در نقش باند باید پشت فرمان استون مارتین ونکوئیش با جگوار XKR تروریست مبازره کند. جگوار XKR برای مقابله با ۰۰۷ پیشرانه‌ی ۸ سیلندر و ۳۶۵ اسب‌بخار قدرت را درکنار مینی‌گان، تیغه‌های کشنده، ۱۸ موشک و انواع تجهیزات مرگبار دیگر قرار داده است. برای تولید این خودرو، جگوار هشت دستگاه از مدل XKR و تیم مهندسی شرکت را در اختیار تهیه‌کنندگان فیلم قرار داد؛ از بین تمام نمونه‌ها، چهار دستگاه در بخش پیشرانه بدون تغییر باقی ماندند، چهار دستگاه برای تجهیز به سیستم انتقال قدرت تمام چرخ محرک از شاسی فورد اسکپلورر استفاده کردند و حداقل یک دستگاه هم به پیشرانه‌ی V8 فورد موستانگ مجهز شد. تمام تغییرات و همکاری‌های نزدیک بین بریتانیایی و آمریکایی‌ها به این دلیل انجام شد که در آن زمان، هر دو برند جگوار و استون مارتین زیرچتر فورد سایه گرفته بودند. همکاری فورد و جیمز باند در فیلم Casino Royale سال ۲۰۰۶ به بالاترین حد خود رسید و انواع خودروهای برندهای اروپایی که زیرمجموعه‌ی خودروساز بزرگ آمریکایی شده بودند، شامل استون مارتین و ولوو به ۰۰۷ رسید.
فورد رودستر در کلکسیون مرد آهنی
فورد مدل B محصول سال ۱۹۳۲ یکی از مشهورترین خودروهای این شرکت آمریکایی است که با عنوان هات‌راد (Hotrod) هم شناخته می‌شود. تونی استارک با بازی رابرت داونی جونیور قهرمان اصلی فیلم Iron Man محصول سال ۲۰۰۸، یکی از نمونه‌های جذاب فورد مدل B را در کلکسیون پر زرق‌وبرقش دارد. با اینکه هات‌راد فورد را در فیلم جزوی از کلکسیون مرد آهنی درکنار آئودی R8، سالین S7 و شلبی کبرا می‌بینیم اما در دنیای واقعی، مالک این خودرو جان فاورو کارگردان Iron Man است. هات‌رادِ فاورو با طرح شعله‌های آتش روی بدنه و پیشرانه‌ی V8 در نسخه‌ی دوم فیلم که تونی استارک بیشتر پشت فرمان آئودی R8 اسپایدر قرار می‌گیرد هم نمایش داده می‌شود.
شاسی بلند پارک ژوراسیک
مایکل کرایتون در رمان پارک ژوراسیک (Jurassic Park) سال ۱۹۹۰، خودروهای تور پارک را مدلی از تویوتا لندکروزر توصیف می‌کند؛ اما زمانی‌که زمزمه‌های تولید فیلم سینمایی براساس این کتاب مطرح شده بود، تیم بازاریابی فورد زودتر از دیگر برندها وارد عمل شد. فورد چند دستگاه از مدل جدید شاسی‌بلند اکسپلورر را دراختیار تهیه‌کنندگان فیلم قرار داد تا خودروی مخصوص پارک ژوراسیک را شکل دهند. همان‌طور که در فیلم می‌بینیم، شاسی‌بلند فورد تنها برای جابه‌جایی بازدیدکنندگان در دسترس بود و کارکنان پارک ژوراسیک از نسل اول جیپ رنگلر استفاده می‌کردند. از فورد اکسپلورر تیپ XLT مجهز به محافظ جلو، چراغ سقفی، باربند سقفی و طرح مخصوص پارک با پیشرانه‌ی V6 در فیلم استفاده شد؛ البته خودروها تنها با اتصال به مکانیزم برقی روی جاده حرکت داده شدند. شاسی‌بلند‌های فورد همچنین از سانروف شفاف بزرگ هم استفاده می‌کردند. نمونه‌های مختلف فورد اسکپلورر پارک ژوراسیک در اختیار استودیوی یونیورسال قرار دارند.
موتورسیکلت ترون
مدل Light Cycle موتورسیکلت ترون که در فیلم Tron: Legacy محصول سال ۲۰۱۰ نمایش داده شد، براساس طرح اولیه‌ی سید مید در سال ۱۹۸۲ شکل گرفت. در این مدل شیشه‌ی کابین هواپیمایی جلو حذف شد تا شباهت بیشتری به موتورسیکلت‌های معمولی پیدا کند. موتورسیکلت ترون کاملاً اختصاصی برای فیلم ساخته شده است و اطلاعات فنی آن در دسترس نیست.
موتورسیکلت بتمن
کریستوفر نولان و نیتن کرولی در سه‌گانه‌ی شوالیه‌ی تاریکی محصول سال‌های ۲۰۰۵، ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲ سنگ تمام گذاشتند. درکنار بت‌موبیل جدید با نام Tumbler، بتمن می‌توانست از موتورسیکلت اختصاصی که با خودرو یکپارچه شده بود هم استفاده کند. این موتورسیکلت با نام بت‌پاد (Batpod) کاملاً حاصل خلاقیت کارگردان و تهیه‌کننده و سرهم‌بندی قطعه‌های مختلف خودروهای اوراقی است. توجه به جزئیات در بت‌پاد بی‌نظیر است؛ قطعه‌هایی مثل رادیاتور و اگزوز که در موتوسیکلت‌های استاندارد نمایان هستند، در بت‌پاد مخفی شده‌اند تا ظاهری تهاجمی‌تر با مسلسل‌ها و چرخ‌های بزرگ با تایرهای ۵۰۸ میلی‌متری شکل بگیرد. موتورسیکلت اختصاصی بتمن در دو فیلم The Dark Night و The Dark Night Rises استفاده شد. بت‌پاد و بت‌موبیل سه‌گانه‌ی نولان از بتمن، هر دو قابلیت حرکت دارند و بدل‌کاران پس از چند ماه تلاش، موفق به کنترل نسبی این دو وسیله‌ی جذاب شدند.
فورد تائوروس پلیس آهنی
فورد تائوروس (Taurus) یکی از آشنا‌ترین خودروهای پلیس در آمریکا است اما مدلی که در فیلم RoboCop محصول سلا ۲۰۱۴ می‌بینیم، کمی تفاوت دارد. در فیلم خودروی پلیس سال ۲۰۲۸ آمریکا فورد تائوروس با پوشش روی تایرها و حفاظ‌های سیاه رنگ در بخش‌های مختلف بدنه تصور شده است. اما فورد به‌دلیل فروش کم، تولید این مدل را در نسل ششم به پایان رساند؛ اگر RoboCop امسال ساخته می‌شد، احتمالاً تیم تهیه‌کنندگان خودروی پلیس را باید شاسی‌بلند انتخاب می‌کردند. البته به‌گفته‌ی تهیه‌کنندگان، به این دلیل از فورد تائوروس در فیلم استفاده شد که در فیلم سال ۱۹۸۷، پلیس آهنی پشت فرمان نسل اول این مدل نشسته بود.
لکسوسِ پلنگ سیاه
مقامات لکسوس باهدف بازاریابی و فروش بهتر، مدل LC500 را به فیلم Black Panther محصول سال ۲۰۱۸ رساندند. کوپه‌ی زیبای لکسوس LC500 با رنگ آبی سفارشی، کیت بدنه‌ی عریض و کابین سفارشی دراختیار ابرقهرمان این فیلم قرار گرفت. پروژه‌ی Black Panther قبل از تولید لکسوس LC500 آغاز شده بود و تمام مدل‌هایی که در فیلم می‌بینیم، نمونه‌ی پیش‌تولید هستند. لکسوس LC500 پلنگ سیاه با خودروهای دیگر موزهی پیترسن یک تفاوت دیگر هم دارد؛ این مدل در فیلم‌برداری آسیب دیده و بدون بازسازی به‌نمایش گذاشته شده است.
