زیردریایی چگونه زیر آب می ماند
علمی و تکنولوژی › علمی
- 97/11/16
آیا تا بحال به این فکر کرده اید که زیر دریایی چگونه و برچه اساسی زیر آب می رود و یا بالا می آید؟؟اینکه می بینید زیردریایی به اعماق آب فرو می رود یا از قعر دریا بالا می آید، بر یک مبنای بسیار ساده استوار است.بیشتر زیر دریایی های امروزی دارای دو بدنه می باشند:
1.بدنه ی داخلی
2.بدنه ی خارجی
در میان این دو بدنه، مخزن هایی به صورت صدف جای دارند که در آنها آب یا هوا برای سنگین یا سبک کردن وزن زیردریایی ها پر می شود. وقتی که زیردریایی می خواهد در آب فرو برود، شیرهای بزرگ آن را باز می کنند، شیرهایی که به نام «کینگستن» معروف هستند و در زیر مخزن ها قرار گرفته اند. به این ترتیب، آب وارد مخزن ها می شود و در ضمن، هوای موجود در آنها را از راه هواکش ها تخلیه می کنند. این هواکش ها در بالای مخزن ها قرار دارند. هنگامی که آب به این صورت وارد مخزن ها می شود، زیردریایی نیز سنگین خواهد شد و به اعماق آب فرو خواهد رفت. سپس وقتی که بخواهد از اعماق آب دریا بالا بیاید، ابتدا هواکش ها را می بندند و با دستگاهی هوا را چنان با فشار وارد مخزن ها می کنند که آب درون آنها از شیرهای کینگستن دوباره به بیرون رانده می شود. در این هنگام، زیردریایی سبک می شود و قادر خواهد بود که به آسانی سر از زیر آب بیرون بیاورد. برای فرو بردن زیردریایی به زیر آب یا بر عکس، از چند سکان که افقی بر بدنه اش چسبیده اند، استفاده می شود. اما هنگامی که زیردریایی قرار است فقط به جلو حرکت کند، مانند یک کشتی معمولی فقط با یک سکان هدایت می شود.
در زیردریایی ها اتاقک های متعددی بوسیله ی کشیدن تیغه هایی عمود بر هم درست کرده اند. برای ورود و یا خروج از آنها، سرنشینان زیردریایی باید از میان درب هایی عبور کنند که محکم هستند و زود بسته می شوند. این درب ها طوری ساخته شده اند که آب به هیچ وجه نمی تواند از آنها به داخل اتاقک ها نفوذ کند. علاوه بر این موضوع، زیردریایی به چند دریچه ی نجات و ریه های اطمینان مجهز شده است تا به هنگام بروز خطر بتوان از آنها استفاده کرد.
آیا زیر دریایی چشم هم دارد
چشم زیردریایی «پریسکوپ» نام دارد و عبارت است از یک لوله ی بلند که در بدنه ی زیردریایی جای داده شده است. زمانی که لازم باشد، چشم زیردریایی یا همان پریسکوپ را طوری در آب رها می کنند که سرش از زیر آب بیرون می آید. سر پریسکوپ به چند منشور مجهز است که به کمک آنها شخصی که در پایین لوله نشسته، می تواند اشیایی را که روی سطح آب هستند، تماشا کند. با چرخاندن لوله ی پریسکوپ هم می توان افق سطح دریا را زیر نظر گرفت.
زیردریایی یک دستگاه گیرنده ی صدا هم دارد که صدای کشتی ها را از مسافت های دور می گیرد و در ضمن موقعیت شان را نیز تعیین می کند. علاوه بر این موضوع، زیردریایی به رادار هم مجهز می باشد تا در کشف اجسام شناور بر سطح آب بکار آید. در سال ۱۹۵۱ میلادی، دستور ساخت اولین زیردریایی اتمی جهان صادر گردید و سپس آن را در ۲۲ ژوئیه (جولای) ۱۹۵۵ میلادی به آب انداختند. زیردریایی اتمی بیشتر از هر زیردریایی دیگری می تواند به اعماق آب دریا فرو بود. این زیردریایی می تواند در عمق ۲۵۰ متری، تا چهل هزار کیلومتر مسافت را طی می کند بدون اینکه نیازی به لنگر انداختن داشته باشد.
