شاعر و ترانه سرای قبل از انقلاب کریم فکور
خواندنی › زندگی نامه
- 97/08/19
«کریم فکور» شاعر، ترانه سرا و روزنامه نگار مطرح پیش از انقلاب بود که به تاریخ پنجم اسفند 1304 در مشهد متولد شد. دوران كودكی را در خانواده ای اهل ادب طی کرد و همین محیط پربار ادبی خانه موجب شد تا وی خیلی زودتر از جوان های هم سن و سالش وارد اجتماع شود.كریم فكور، شعر و شاعری را از سال سوم دبیرستان آغاز كرد و در سال ششم ادبی دبیرستان پانزده بهمن بود كه عضویت ادبی دبیرستان را برعهده داشت کریم فکور شاعر، ترانه سرا و روزنامه نگار مطرح پیش از انقلاب بوداو فارغ التحصیل دانشكده حقوق دانشگاه تهران در مقطع لیسانس بود، ولی هرگز خود را به معلومات رسمی دلخوش نكرد، بلكه با مطالعات فراوان شخصی بر وسعت دانش و معلومات خویش افزود.
در همان سال های دانشجویی، اشعار و مقالاتش در «روزنامه فکاهی توفیق» با نام های مستعاری همچون «شیطونک»، «شیطان»، «شیطان بچه/ میرزا»، «فتنه»، «بنده‌زاده»، «کریم»، «فکلی»، «سخن‌چین»، «ارادتمند»، «خوشحال»، «حاضرجواب» و... منتشر می‌شد و به سرعت مدارج ترقی و محبوبیت را در این مطبوعه طی می کرد.روزنامه توفیق درباره او می نویسد: «کریم فکور بیشتر اشعار خود را روی انتقاد از اوضاع اجتماعی تنظیم می کند و همچنین در مقالاتش همین جنبه را غالبا رعایت نموده و دواسبه حمله می نماید...».
در شماره نخست از سال بیست‌وپنجم روزنامه توفیق، عکس شش نفر به عنوان «اعضای اصلی تحریریه» چاپ شده که در کنار اسامی محمدعلی توفیق، ابوالقاسم حالت، نوراله خرازی، علی زرین‌قلم و علامه شابدالعظیمی، نام کریم فکور نیز دیده می شود که مسئولیت تنظیم مطالب و امور داخلی توفیق برعهده اش بوده و این در حالی است که بزرگان دیگری همچون حسین حسینی (خروس اخته)، اسداله شهریاری (شب‌کور)، عباس فرات، قلزم، علی سرودی، محمدعلی ریاضی، کاظم رجوی، صابر همدانی و... نیز در همان دوره در توفیق قلم می زدند.
سمت های کریم فکور
فکور سال ها ریاست اداره انتشارات و آمار و بررسی های اقتصادی بانک بازرگانی (تجارت) را برعهده داشت.
از سال 1325، فکور کارش را با رادیو آغاز كرد و ضمن این همكاری، بنا به دعوت مدیران تئاتر تهران، ترانه هایی برای اجرا در پیش پرده های این تئاترها ساخت، ولی پس از چندی چون از این كارش راضی نبود آن ها را رها کرد و به ساختن ترانه های نشاط انگیز و جدی تر پرداخت.
آثار کریم فکور
فکور در آن سال ها حدود هفتصد تصنیف و سرود ساخت كه مشهورترین آنها «خوشه چین»، «من نمیدانم چرا با تو خطا كرد»، «اشك شوق»، «گلنار»، «مونس دل»، «یار بی وفا»، «شبهای تهران»، «نازنین من نشود رام دیگری»، «ساغر شكسته»، «غوغای ستارگان»، «آخرین ترانه»، «گل میخک» و «نسیم» است.
بوسه های گمشده» (1346) از تالیفات فکور در اشعار جدی‌اش است که آن نیز خالی از شوخ طبعی نیست پس از توقیف توفیق، فکور اشعار فکاهی و طنزش را تا حوالی سال 1336 در مجله «سپیدوسیاه» منتشر می‌کرد.
ازجمله قطعه طنزآمیزی که فکور خطاب به رهی‌معیری سروده و داستانش را چنین شرح می‌دهد: «رهی چند روز پس از انتشار کتابش -سایه‌عمر- نگارنده را در محل کارم دید و ضمن گفت‌وگو بدون این‌که من چیزی گفته باشم وعده داد یک جلد کتابش را به من هدیه کند.البته یک دهه قبل از انتشار «بوسه‌های گمشده»، فکور کتاب «تک‌مضراب» (133341334) را منتشر کرد که شامل آثار خواندنی فکاهی و طنزش می‌شد. محبوبیت فکور و کتابش چنان بود که طنزپردازان سرشناس بسیاری به استقبال از این کتاب رفتند.
سرانجام، زندگی پربار فکور در هفتم شهریور 1375 به‌سر آمد و پیکرش در قطعه 88 (هنرمندان و نویسندگان) مدفون شد.
