حس شنوایی در پرندگان
علمی و تکنولوژی › علمی
- 97/10/26
پرندگان برای تشخیص شکارچی و شکارشان، جهت یابی کردن در آسمان و فضای اطرافشان و ارتباط با هم نوعانشان به توانایی حس شنوایی شان تکیه می کنند. آوازها و صداهایی که به وسیله پرندگان تولید می شوند از جمله پیچیده ترین ارتعاشات صوتی شناخته شده هستند و این پیچیدگی باعث ایجاد اشتیاق بیشتری نسبت به درک اینکه چگونه پرندگان می توانند بشنوند، در انسان می گردد.آناتومی گوش در پرندگان دارای یکسری تضادهای مشخص با آناتومی گوش اکثر پستانداران می باشد. این تفاوت ها شامل عدم وجود گوش خارجی در پرندگان، استخوان گوش میانی منفرد (در پستانداران این قسمت شامل 13 استخوان است) و گیرنده های شنوایی بسیار کوتاهتر در بافت پوششی گوش داخلی می باشد.
اپیتلیوم کوتاه حسی در پرندگان، احتمالاً نشان دهنده میزان محدودیت های شنوایی در مقایسه با پستانداران است. تفاوت شگفت آور دیگر بین پستانداران و پرندگان در سازماندهی سلول های مودار حسی در اپیتلیوم شنوایی است. نتیجه عملکرد این تفاوت ها مبهم است، اما در مغایرت قابل توجه با سلول های موئی پستانداران این سلول ها در پرندگان دارای قابلیت ترمیم پس از آسیب های در معرض صدای شدید قرار گرفتن و یا مسمومیت های داروئی هستند . این خاصیت سلول ها در ترمیم خودشان بسیار شگفت انگیز است . پرندگان شنوایی خود را با احیای سلول های مودار خود دوباره به دست می آورند . بسیاری از انواع ناشنوایی در انسان وابسته به صدمات سلول های مودار گوش و یا از دست رفتن عملکرد درست آنها و بدین گونه کشف بازآفرینی سلول های مودار در پرندگان، اشتیاق مضاعفی در شناخت آناتومی گوش پرندگان در انسان ایجاد کرده است.
پرندگان به طور معمول، به استثناء شکارچی های شبانه مثل جغد، در درک صداهای از راه دور قوی نیستند. به دلیل سرهای کوچکشان و گوش های نزدیک به همشان، تفاوت های زمانی و تفاوت های شدت بین صداهایی که به گوش های یک پرنده می رسد، بسیار ناچیز است.
پیچیدگی های جسمانی و ساختارهای فرکانس بسیاری از تلفظ ها در پرندگان این تردید را بر می انگیزد که ممکن است پرندگان دارای توانایی های اختصاصی بسیار خوبی برای تشخیص تفاوت های کوچک در فرکانس، دامنه ها و خصوصیات فیزیکی صداها باشند. انسان می تواند یک دسی بل تفاوت در شدت صداهای خالص را تفکیک کند در حالیکه پرندگان معمولا نیاز به تفاوتی بین 2 تا 5 دسی بل را دارند.
